Sage uit Edam komt opnieuw tot leven
Deze historische roman over een zeemeermin, speelt zich af rond 1400 in Schotland en West-Friesland. De zeemeermin komt echter pas ergens halverwege ten tonele. De eerste helft van het boek vindt plaats in Schotland. Daar woont Muireall bij haar vader, die de heraut is van de koning. Ze wonen bij het kasteel van Edinburgh. Haar moeder was een selkie, die op een dag haar zeehondenhuid had teruggevonden en in zee verdween. Tenminste, dat beweert de heraut.
Muireall is bevriend met prinses Mary en ook met prins David. Ze zou wel met hem willen trouwen, maar daarvoor heeft ze natuurlijk niet de juiste voorouders. Het is onrustig in het land. De Schotten vechten tegen de Engelsen en David is nu oud genoeg om mee te gaan. Lydia Rood verwerkt de historische achtergronden soepel in het verhaal, maar het duizelt van de namen. Ik besteed daar maar niet te veel aandacht aan en lees verder over hoe Muireall twijfelt over met wie ze dan moet trouwen. Haar vader ziet het liefst dat ze zich verlooft met de bard Odar, die bij hem in de leer is om heraut te worden.
Wasvrouw
Dan springt het verhaal van 1402 naar 1424. De hoofdpersoon vanaf hier is Megan, de dochter van de wasvrouw van de koninklijke familie. Ze wonen in een dorpje vlak bij het kasteel. Op een dag wordt Megan geroepen. Een oude monnik ligt op sterven. Ze kent hem niet, maar hij heeft een brief voor haar. Dan moet Megan eerst op zoek naar iemand die kan lezen. Ze vraagt het aan een ridder waar ze een oogje op heeft. Hij leest haar voor en Megan zal nooit vergeten wat er in die brief staat, namelijk dat de wasvrouw niet haar echte moeder is.
Megan gaat op onderzoek uit naar die onbekende vrouw. Ze vraagt het aan verschillende mensen. Ze komt erachter dat haar moeder met een schip naar de Lage Landen is vertrokken en dat ze misschien nog wel leeft. Die laatste informatie heeft ze van schipper Klaas uit Enkhuizen, die haar aanbiedt om mee te vragen. Wat een avontuur!
Ik leef erg mee met Megan, die zo dapper is en grote levenskeuzes moet maken. Het taalgebruik is soms wat ouderwets. Achterin staat een woordenlijst, maar in de lopende tekst wordt daar op geen enkele manier naar verwezen. Dus ik heb de lijst amper geraadpleegd. Vooral in de tweede helft lees ik vlot door en ben steeds benieuwd hoe het verder zal gaan. De stukjes over de oorlogen heb ik soms wat vluchtiger gelezen, maar laten wel zien dat de schrijver er zich goed in heeft ingelezen. Achterin staat een uitgebreide verantwoording en uitleg over de achtergrond. De dochter van de zeemeermin is een goede historische roman.
—
Ook verschenen op Lalage leest
