Allesoverheersende kracht van vergeving
Nguyễn Phan Quế Mai schreef reeds verschillende boeken over poëzie en won voor haar werk al heel wat prijzen. De bergen zingen was haar eerste roman en meteen ook een schot in de roos. Zowel The Mountains sing als Dust child schreef ze oorspronkelijk in het Engels en niet in het Vietnamees zoals haar eerdere werk. Met haar boeken wil Vietnamezen een stem geven buiten Vietnam, buiten Azië. Ze werkte dan ook intensief samen met oorlogsveteranen en -slachtoffers van de Vietnamoorlog (1955-1975) waarin 2,5 miljoen Vietnamezen het leven lieten. Nguyen Phan wil de gevolgen van de oorlog en de onrechtvaardigheid in kaart wil brengen. Hiernaast wil ze ook een oproep voor vrede brengen. Met De geheimen van de bodhiboom neemt ze ons opnieuw mee naar haar thuisland Vietnam en die vreselijke oorlog. Maar ze brengt met dit boek een minder bekend verhaal, dat door zowel de Amerikanen als de Vietnamezen in de doofpot gestopt is.
1969, de zusjes Trang en Quynh willen hun ouders helpen om hun schulden af te betalen en gaan hiervoor naar Sài Gòn. Daar komen ze terecht in bar Hollywood, waar ze met de Amerikaanse soldaten flirten om hun geld te verdienen. Maar dan wordt Trang hopeloos verliefd op een Amerikaanse helikopterpiloot.
2016, Phong groeide op in een weeshuis. Hij weet niet wie zijn Vietnamese moeder is en kent evenmin de identiteit van zijn Amerikaanse vader. Kinderen van Amerikaanse soldaten in Vietnam gaan gebukt onder discriminatie en worden nog steeds gezien als de vijand. Hij hoopt erop een visum te krijgen voor hem en zijn gezin om naar Amerika te kunnen emigreren. Het land waar volgens hem alles beter zal gaan.
Terzelfder tijd reist Dan, een Amerikaanse Vietnamveteraan, samen met zijn vrouw naar Vietnam. Ze hopen op deze manier het verleden achter zich te kunnen laten. Maar hij loopt al jaren met een groot geheim wat hem zijn huwelijk zou kunnen kosten.
De geheimen van de Bodhiboom is een ontzettend aangrijpende roman en tijdens het lezen wordt je vaak diepgeraakt. Anderzijds is de plot buitengewoon hartverwarmend en tovert deze een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Hoe kan een triest verhaal toch zo mooi zijn… .
Pakkend!
Toen ik mij voorbereidde op mijn Vietnam reis las ik heel wat boeken over het land. Heel wat literatuur gaat over de Vietnamoorlog, maar Ameraziatische kinderen lijken wel een groot taboe te zijn in zowel de Amerikaanse als de Vietnamese naslagwerken. Het is gedurfd van de auteur om hierover een roman te schrijven en vanaf pagina één had zij mijn interesse gewekt. Het onderwerp is intrigerend en laat een diepe indruk na.
Het verhaal wordt vanuit drie verschillende perspectieven verteld: de jonge Amerikaanse soldaat, het Vietnamese meisje en een Ameraziatische liefdesbaby. Op deze manier creëert de auteur een volledig beeld van deze problematiek. In een nawoord legt de auteur uit dat ze zeven jaar aan dit boek heeft gewerkt. In deze periode voerde ze niet alleen een uitgebreide research, maar deed ze ook heel wat uren vrijwilligerswerk met oorlogsveteranen en Ameraziatische kinderen om hun verhalen beter te kunnen begrijpen. De vele naoorlogse gevolgen en trauma’s die nog steeds niet verwerkt zijn in beide landen weet de auteur op bijzonder krachtige manier in beeld te brengen.
De auteur hanteert een sterk visualiserende schrijfstijl waarbij ze ook gebruik maakt van haar talent als poëet. Je beleeft het verhaal gezien vanuit de personages. Hun leven, overhoop gehaald door de oorlog grijpt je bij de keel. Hiernaast neemt de auteur je mee naar haar geboorteland waar ze zoveel van houdt, voor mij was het alsof ik terug door de straten van Sài Gòn liep: de geuren van het streetfood, het geluid van de honderden brommertjes en rinkelende fietsbellen, het geluid dat uit de tempels komen, … . Via haar pen was het alsof ik terug in Vietnam was, een Vietnam wat ik na het lezen nu van De geheimen van de bodhiboom met andere ogen zal bekijken.
Tussen al de wreedheden en trauma’s van de oorlog, laat Nguyễn Phan Quế Mai haar lezers ook kennismaken met enkele mooie Vietnamese tradities, gewoonten en wijsheden. Vietnam heeft namelijk veel meer te bieden dan zijn oorlogsverleden. Ook wordt er even stilgestaan bij de schrijfwijze en uitspraak van de Vietnamese woorden. De vele leestekens op de letters hebben namelijk allemaal hun betekenis. Dit maakt het boek compleet.
Ameraziatische kinderen worden in het Engelstalige boek ‘Dust children’ genoemd, wat ook de originele titel van het boek is. Doorheen het verhaal vertaalt de vertaler ook telkens de term ‘dust children’ naar Ameraziaat. Sommige termen vertaal je beter niet omdat ze aan betekenis verliezen en voor mij is dit één van deze termen. Dit is ook zo voor de titel, de originele titel Dust Child bevat een boodschap van de auteur en deze gaat nu verloren in de Nederlandse titel De geheimen van de bodhiboom.
Tot slot wil ik er nog aan toevoegen dat dit een roman is voor iemand die toch al enige kennis heeft van de Vietnamese geschiedenis. De auteur borduurt namelijk voort op de geschiedenis na de Franse kolonisatie van het land en de daaropvolgende oorlog tussen de Vietcong en Vietminh.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
