Bestaat ze echt?
De Rode Prinses is in een nieuw jasje gestoken. Het Biegeliaanse sprookje past door het nieuwe omslag en de nieuwe illustraties, die gemaakt zijn door Charlotte Dematons, weer helemaal in deze tijd. Het ziet eruit als een gloednieuw boek en kan weer jaren mee.
In dit verhaal heeft de Rode Prinses de afgelopen twaalf jaar in het Witte-Torenpaleis gewoond. Ze mocht nooit buiten de poorten van het paleis komen, waardoor het volk haar nog nooit gezien heeft. Op de dag van haar twaalfde verjaardag is het eindelijk zover: ze mag naar buiten! In een prachtige rode koets met twaalf paarden ervoor wordt ze naar buiten gereden. Maar voordat ook maar iemand iets kan zien, komen er uit het niets drie rovers die de koets overvallen. Ze overmeesteren de koets en nemen de Rode Prinses mee. Daarna rijzen er overal twijfels op: waar is de Rode Prinses gebleven? Bestaat ze wel echt? Is het niet een groot toneelstuk?
Paul Biegel (1925-2006) begon pas relatief laat met het schrijven van boeken, toch had hij altijd al het verlangen om verhalen te schrijven. Zo schreef hij tijdens zijn rechtenstudie verhalen, maar daar was hij niet tevreden over. Hij stopte met zijn studie en ging in 1958 bij Marten Toonder studio’s werken als stripverhalenschrijver. Daar heeft hij meer over het vak geleerd. In 1962 verscheen zijn eerste boek: De gouden gitaar. Sindsdien heeft hij vele boeken geschreven, waarvan meerdere bekend en geroemd zijn zoals De kleine Kapitein en Nachtverhaal.
Charlotte Dematons (1957) maakte de nieuwe illustraties bij De Rode Prinses. Ze is geboren in Frankrijk. Haar ouders spraken zowel Frans als Nederlands, daardoor is Dematons tweetalig opgevoed. Na haar studie aan de Gerrit Rietveld Academie is ze aan de slag gegaan als freelance kinderboeken illustrator. Ze maakt zowel illustraties bij kinderboeken als eigen prentenboeken. Ze illustreerde en maakte onder andere het Groot Biegel Sprookjesboek, Nederland, Alfabet en Sinterklaas.
Wanneer de Rode Prinses ontvoerd wordt, zijn haar twee hofdames Paula en Laula nog bij haar in de koets. Zij staan doodsangsten uit terwijl de koets hobbelt en bobbelt, maar de Rode Prinses heeft de tijd van haar leven. Eindelijk eens wat avontuur! Ze zingt vrolijk mee met de liedjes van de rovers.
Wanneer de Rode Prinses weet te ontsnappen, die toch heel wat slimmer is dan dat het lijkt, gelooft niemand dat zij echt de Rode Prinses is. Niemand heeft haar immers ooit gezien, dus wie zegt dat ze de waarheid spreekt? Misschien is ze wel gek geworden? Sommige mensen, zoals degenen in het bierhuis, denken dat ze niet echt bestaat. De Rode Prinses leert in één klap dat het leven buiten het paleis echt niet zo rooskleurig is en dat sommige mensen hartstikke egoïstisch kunnen zijn.
Als lezer krijg je medelijden met de prinses. Zij kan er ook niets aan doen dat ze zo beschermend is opgevoed. Ze is nog nooit buiten geweest en wordt dan meteen zo blootgesteld aan de gemene buitenwereld. Ondanks dat het aanvoelt als een oud sprookje, is het tegelijk ook actueel. De vraag waar het koningschap voor dient staat centraal. Is het een grote poppenkast?
De illustraties van Charlotte Dematons maken dit sprookjesachtige verhaal helemaal compleet. Je kunt niet anders zeggen dan dat het prachtige tekeningen zijn. Het lijken bijna complete schilderijen, zoals je ze in musea ziet hangen. Mijn persoonlijke favoriet is de illustratie bij de opening van hoofdstuk vijf. Het groene dichte bos contrasteert heel mooi bij de rode haren van de prinses.
De Rode Prinses leert door haar avontuur hoe de Rest van de Wereld eruitziet en ook zij leert de waarheid over het leven buiten het paleis. Ze weet nu hoe het er daar aan toegaat. Het avontuur heeft haar wijsheid gegeven die ze voor de rest van haar leven meeneemt. De Rode Prinses is een mooi sprookje met een aantal belangrijke lessen over opgroeien, de harde waarheid en vergevingsgezindheid.
Leesfragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
