Hartverwarmend verhaal met diepgang
Bij het zien van de titel Even aan mijn moeder vragen schoot meteen een bekend liedje in mijn hoofd. Het is een nummer van de popgroep Bloem uit de jaren tachtig. De tijd waarin ik tiener was en luidkeels meezong als het op de radio gedraaid werd. Een mooie herinnering. De afbeelding op de cover heeft een vrolijke en romantische uitstraling, maar de ondertitel doet anders vermoeden. Ik vroeg me af of de afbeelding en de inhoud van het verhaal bij elkaar zouden passen. Tijdens het lezen ontdekte ik dat dit zeker het geval is. Vooral de symboliek van de paardenbloempluisjes vind ik erg mooi.
Zoektocht
De vierendertigjarige Iris werkt met veel plezier in theatercafé Westeinde. Samen met haar moeder woont ze in een dijkhuis. Helaas begint dit een probleem te worden want moeder Anke is jong dementerend. Ze vergeet veel in huis en belt Iris vaak tijdens haar werk. Na een heftige gebeurtenis besluit Iris dat het zo niet langer kan. Met pijn in haar hart neemt ze het besluit om haar moeder in een verpleeghuis te laten opnemen. Daar ontmoet Iris zorgmanager Oscar. Een charmante man met wie ze het meteen goed kan vinden. Ze praat met hem over het verlangen om haar biologische vader te leren kennen. Haar moeder is de enige die meer kan vertellen, maar ze weigert ook maar iets los te laten. Nu ze steeds meer vergeet, begint de tijd te dringen. Ze noemt wel regelmatig de naam Bert en Iris vraagt zich af of dit een aanknopingspunt is. Met steun van vriend Oscar zet Iris de zoektocht naar haar vader voort. Zal het haar lukken om hem te vinden?
“…Zolang ik me kan herinneren verlang ik ernaar mijn vader te ontmoeten. Hoe vaak ik er als kind ook naar vroeg, mijn moeder wilde niets over hem loslaten. En nu nog steeds niet. Het is zo frustrerend. Ik voel de dagen wegtikken, want het is een kwestie van tijd en dan kán mijn moeder niet eens meer over hem vertellen, zelfs al zou ze dat willen…”
Dementie
Even aan mijn moeder vragen is een mooie roman met diepgang. Het gaat met name over dementie. Een nare ziekte waar veel mensen mee te maken hebben in hun leven. Het kan zijn dat ze zelf aan dementie lijden of familie zijn van een persoon met dementie. Het is vaak hartverscheurend. Ik heb zelf drie oma’s gehad met dementie en kan het me nog goed herinneren. Ze wisten op een bepaald moment niet meer wie ik was. Ook de gesloten afdeling van het verpleeghuis heeft altijd veel indruk op me gemaakt. De schrijver weet op een boeiende manier te beschrijven wat beide groepen mensen, met name Iris en Anke in dit boek, meemaken en wat het emotioneel met hen doet. Door Oscar krijgen we een kijkje in het management van een verpleeghuis. Hij heeft goede ideeën en geeft aan dat er zeker nog ruimte voor verbetering en verandering is. Het zet de lezer aan het denken over de vraag hoe we mensen met dementie in de toekomst nog beter kunnen helpen.
“…Je moet je voorstellen dat het geheugen als een enorme stapel papieren is, vol met verhalen. Verhaal op verhaal gestapeld. Met de meest recente boven op de stapel. De wind blaast steeds een paar velletjes weg, totdat de laatste vellen overblijven. Die van vroeger…”
Lach en een traan
Naast het heftige onderwerp dementie is er ook veel ruimte voor humor en positiviteit in het boek. Het is een prachtige combinatie van een lach en een traan. Dit geeft, wat mij betreft, een extra dimensie aan deze roman.
Even aan mijn moeder vragen is een uniek en hartverwarmend verhaal. Dit was de eerste roman van Danielle van Helden die ik las, maar zeker niet de laatste.
—
Ook verschenen op Boekencast
