“Iedereen draagt de kosmos in zijn gezicht”
Edward van de Vendel schrijft vijftig gedichten rondom de vraag waar de dieren op de zorgboerderij gelukkig en blij van worden. We maken kennis met ezeltjes, het mamavarken, de katten Hassan en Hannes, de goudvis en het dwergkonijn. En vergeet de rondscharrelende schildpadden niet!
Helaas is de koe Gouden Roos net overleden.
Overwegingen en wensen van de dieren komen langs en lijken stiekem soms op die van mensen. En zou dat dan toeval zijn? Van de Vendel nodigt ons uit om mee op missie te gaan, om echt te kijken. Want als je goed kijkt, zie je: “iedereen draagt de kosmos in zijn gezicht”.
Observatie
Deze dichtbundel begint op de schutbladen al met een prachtig gedicht waarin diverse observaties en overpeinzingen de revue passeren. Zo wordt weergegeven dat “uit de monden van mensen altijd lawaai” klinkt en dat ze daardoor “zo weinig vlinder zijn, of kat, ze zijn zo weinig hun eigen kinderen.”
Vervolgens lezen we woorden mee als “wat nou als iedereen het gegil negeerde, de stilte eerde” en “dan werd de wereld een herstelboerderij, met een bord op de gevel ‘gelukkig en blij”.
Mijn hoofd wordt bij dergelijke gedichten direct aan het werk gezet. Ik zie de situaties voor me, bedenk me hoe dat zou zijn en hoe dat bij mezelf is. Prachtig wanneer dit mogelijk is in een dergelijk gedicht. En wat zou het fijn zijn wanneer we deze rust mogelijk maken. Wellicht helpt het om erbij stil te staan en zorgt auteur Van de Vendel voor een stukje bewustwording. Die bij jezelf begint, via de dieren verwoord, en via ons uitgevoerd kan worden. Al is het maar een klein beetje.
Verdwalen
Het lezen van de gedichten is als het verdwalen in de werelden van de dieren, die verrassend veel overeenkomen met de wereld van de mensen.
De basis van waaruit de gedichten zijn opgesteld, waar worden we gelukkig en blij van, is een wereld waar iedereen uiteindelijk graag in wil zijn. Tijdens de gedichten kom je er misschien ook achter wat je zelf prettig zou vinden, wat je bijna vergeten kunt zijn. Soms is het wennen aan iets nieuws, maar ook dan merk je dat geluk dichtbij kan zijn.
En hoe belangrijk ook om dat gelukkig en blij zijn niet steeds te zoeken in de grootste dingen, maar zoals de ezels ook zeggen “dat vinden we fijn, als alles zo spannend hetzelfde mag zijn”. Of zoals de schildpad die met een nies een paar meter verderop beland en daarmee denkt dat hij al in Oostenrijk is!
De illustraties van Martijn van der Linden zijn wonderschoon. Zeer realistisch weergegeven, gedetailleerd en prachtig in kleurgebruik. De dieren komen volledig tot hun recht. De nies van schildpad J.J. van der Vlies wordt bijvoorbeeld geweldig in drie fases weergegeven, waardoor je het mee kunt voelen. En op de pagina erna zien we de schildpad bij de kameel in Kazachstan liggen, zoals hij voorspelde waar zijn nies hem heen zou brengen.
Van de Vendel schreef in de Poëzieweek die afgelopen week was, ook het Poëziegeschenk 2024: Kom nog even naar mij kijken straks.
Een dichtbundel geschikt voor iedereen vanaf 10 jaar, ook heel geschikt om in je gezin samen te lezen!
Leesfragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
