Moet je blij zijn of mag je al verdrietig zijn?
Afscheid van moeder; moeder schrijft mee.
“Allez mannekes, ik leef nog hè, en de komende maanden ook, dus laten we daar vooral samen van genieten”. Die woorden vallen als de moeder van Evi Hanssen haar twee kleinzoons op de hoogte brengt van haar naderende dood. Lachen en huilen, die oma toch. En zo zal het blijven. Evi’s moeder is negen jaar geleden behandeld voor borstkanker en toen kwam ze er bovenop. Nu is de ziekte terug, of, zoals moeder/oma vertelt: “Nu zijn die beestjes spijtig genoeg terug en deze keer zijn het er meer, ze zitten overal in mijn lichaam.” Met andere woorden: de kanker is uitgezaaid, de dood is nu in aantocht. Wanneer precies weten ze niet, maar onontkoombaar is het zeker. Ze zit nu nog vol levenslust, maar hoe lang houdt zij dat vol. En mag Evi, haar dochter dan al verdrietig zijn? Vriendin Saar zegt puntig: Jullie rouwperiode begint, nog voor het echte afscheid daar is. […] Jullie zijn ‘levers’. […] Rouwen is niet altijd verdrietig, er zitten ook veel mooie kanten aan. Evi Hansen besluit als columniste de ziekte van moeder niet te ontwijken. Ook moeder schrijft mee, zet op papier op welke wijze ze zich op het eind voorbereidt en niet alleen dat: ook hoe ze haar einde wil vieren nadat ze is vertrokken naar het ‘Grote Misschien’, zoals ze in geloofsonzekerheid de dood voor zichzelf benoemt.
Emoties bij moeder Arlette Jacobs, emoties bij Evi en haar man en kinderen, het komt in dit boek allemaal aan bod. Maar ook beschrijft Hanssen hoe merkwaardig sommige buitenstaanders kunnen reageren: alsof ze opeens medische experts zijn. Rare adviezen krijgen ze, Evi schuift ze terzijde, al realiseert ze zich dubbel en dwars dat ze onzeker kunnen maken. Betrokken telefoontjes zijn fijn, maar laat mensen die haar bellen nu ook eens gewoon vertellen hoe hun vakantie is geweest in plaats van dat medisch gemonkel. Moeder zelf heeft daar geen last van. Ze zoekt foto’s uit, geniet van de prachtige bedjurkjes die Evi voor haar koopt en maakt een complete video als ze thuis alles staat te passen. Plezier, verdriet, zware momenten en luchtigheid, ze wisselen elkaar af als eb en vloed. Alles op weg naar de Grote Oversteek, D-day, Dood-dag. Bevrijdingsdag werd het al gaande. Sterfdag geen dag te vroeg.
Evi Hanssen (1978) is een Vlaamse presentatrice, zangeres en columnschrijfster. Ze begon als achtergrondzangeres in de Samson en Gert–shows en speelde op haar zestiende in Samson en Gert de rol van Sofie, het nichtje van de burgemeester. Ze werd tweede in de verkiezing Look of the Year in 1996. Na de middelbare school studeerde ze twee jaar aan de Jazzstudio in Antwerpen en behaalde haar kandidatuur als jazzzangeres aan het conservatorium.
Na haar studietijd begon ze bij Studio Vlaanderen, ook presenteerde ze grote festivals. Ze deed mee aan diverse tv-programma’s als tafelgast of presentatrice, waaronder Wie is de Mol?
In 2020 besloot Evi Hanssen, vanuit een verlangen naar controle, soberheid en een gezonder leven, geen druppel alcohol meer te drinken. Ze boekstaafde die tijd en tekende ook op hoe deze beslissing invloed had op vriendschappen, relatie en zelfstandigheid. Het voorgenomen jaar liep uit. Na 500 dagen alcoholvrij verscheen haar boek Sinds ik niet meer drink. Het werd een enorm succes.
Dit opnieuw heel persoonlijke boek over het afscheid en de voor-rouw van haar moeder Arlette is intiem, nuchter en verdrietig. Het boek kan anderen, die hetzelfde (gaan) meemaken, tot steunpilaar zijn.
Hanssen schrijft mooi, een weemoedig, melodieus ga-maar-slapen-lied dat zowel Vlaams als Nederlands klinkt. Grote bewondering voor deze auteur die nergens over-dramatisch wordt maar het drama wel weer weet te geven.
—
Ook verschenen op Leeskost
