Vrienden voor het leven
[Recensie] Sofie woont in een verzorgingstehuis omdat ze Parkinson en dementie heeft. Ze denkt nog veel aan vroeger en dan vooral aan haar zomerhuisje met de naam Lillhem. Ze is niet meer in staat om erheen te gaan, maar ze zou het nooit kwijt willen. Tot haar nichtje belt met de mededeling dat ze Lillhem wil gaan verkopen.
Alex werkt in het verzorgingstehuis als ‘vrijwilliger’. Dat is wat hij iedereen vertelt. In werkelijkheid moet hij daar zijn taakstraf uitvoeren. Wanneer hij Sofie leert kennen ontstaat er al snel een vriendschap tussen de twee. Sofie lijkt hem als de beste te kennen en ze prikt door al zijn leugens heen.
Wanneer Sofie ineens verdwijnt slaat de paniek Alex om het hart. Hij probeert informatie te verkrijgen bij andere bewoners die Sofie wellicht in vertrouwen heeft genomen, maar niemand kan of wil hem iets vertellen. Lukt het hem om Sofie terug te vinden?
Schaduw in het hart speelt zich af in Zweden, waar de auteur zelf jaren gewoond heeft. Er zijn echter niet veel details in verwerkt waardoor je niet echt het idee hebt dat het zich daar afspeelt. Op een naam van een gebied en die ene keer dat de Zweedse kroon genoemd werd kon ik me geen beeld vormen van het Zweedse landschap of de omgeving waarin het zich afspeelt.
Het boek heeft twee verhaallijnen. Je leest vanuit het oogpunt van Sofie en vanuit het oogpunt van Alex. De lijnen lopen door elkaar heen met een witregel ertussen als er een andere perspectief begint. In de eerste paar hoofdstukken zijn het steeds maar kleine stukjes, dus het is wel wat lastig om in het verhaal te komen. Je krijgt maar geringe informatie en net als je er weer een beetje in zit, wisselt het punt weer.
De personages zijn goed neergezet. Na ongeveer 5 hoofdstukken worden de stukken van Alex en Sofie wat langer zodat je ze beter leert kennen. Bij Sofie wordt er best nog wat informatie achter gehouden die pas aan het einde bekend wordt. Hierdoor is het wel wat moeilijker om de emoties van Sofie te kunnen begrijpen omdat je niet weet wat er gaande is.
Bij Alex is dat een stuk makkelijker. Bij hem wordt direct duidelijk waar hij allemaal mee zit en voor welke problemen hij wegloopt. Het viel me alleen op dat Alex in het begin heel jeugdig is, zoals een 16-jarige is, en ineens denkt en doet hij heel erg volwassen. Dit gebeurt ook al vrij vroeg in het verhaal en een ontwikkeling is daar niet in te zien.
Ondanks dat er niet heel veel dialogen in het verhaal zitten en er best veel details en overdenkingen zijn opgenomen, leest het prettig weg. Berg heeft korte zinnen gebruikt met mooie bewoordingen, maar zonder moeilijke woorden. Ze heeft een hele duidelijke stijl. Het scheelt ook dat ze in de overdenkingen niet al te vaak in herhaling viel.
Een stukje tekst dat ik zelf heel mooi omschreven vond: “Wat als tijd geen volgorde in de periode die verstreek bleek, maar verticaal verliep, waardoor een opening in die tijdslijn inzicht kon geven in iets wat op dezelfde plek jaren geleden gebeurde? Wat als spoken precies dat waren? Beelden die je door een kleine opening in de tijd zag? Of als beelden die zijzelf zag en door de arts hallucinaties werden genoemd, in feite ook iets waren wat er ooit op die plek was geweest. Alsof je door een kijkgaatje het verleden in keek.”
Het is mooi om te lezen dat Alex zo veel is gaan geven om een oude vrouw en andersom. Dat twee onbekenden vrienden kunnen worden ook al zou je ze in het ‘normale’ leven niet naast elkaar denken. Vooral dat ze elkaar in vertrouwen nemen en elkaar alles vertellen wat hen dwarszit. Op het einde wordt dat vertrouwen nog eens heel duidelijke wanneer Sofie een keuze maakt die het leven van haar en Alex zal veranderen. 3,5 ster voor Schaduw in het hart.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
