Een verhaal vol geheimen en intriges.
[Recensie] Floor wordt gevraagd door haar collega Veronica om mee te gaan naar Egypte om daar als fotografe de foto’s voor een reisbrochure te maken. Ze vertrekken naar Caïro, waar ze aansluiten bij een groep. Tijdens deze rondreis merkt Floor op dat Veronica zich wat vreemd en geheimzinnig gedraagt. Ze lijkt de reisleider al te kennen. Floor is benieuwd wat dit te betekenen heeft en gaat op onderzoek uit. Zo ontdekt ze dat zowel haar collega als zijzelf in de gaten wordt gehouden door een medereiziger. En hoe kan het dat iemand die ze thuis online heeft leren kennen zich ook in Egypte bevindt?
Met Slangengif heeft Marja Boomstra een spannende thriller neergezet. Hiermee is ze niet aan haar proefstuk toe. Boomstra debuteerde in 2019 met Als het verleden toekomst wordt en heeft sindsdien al meerdere thrillers geschreven. Slangengif is het eerste deel in een gloednieuwe reeks.
Het verhaal start bij de luchthaven in Caïro waar Floor zich samen met Veronica bij het reisgezelschap begeeft. Al vlug is het duidelijk dat er iets niets pluis is. Veronica lijkt er een dubbele agenda op na te houden. Dat maakt dat er al snel een onderhuidse spanning te voelen is, de nieuwsgierigheid wordt geprikkeld en je wilt weten wat er precies gaande is. Dit houdt de spanning lange tijd op peil, met zelfs enkele pieken na iedere onverwachte plotwending. Alleen zakt het op het einde in, omdat net daar de verrassing wegvalt. Dat is wel zonde.
Er zijn veel perspectiefwisselingen in het verhaal te vinden. Dit zorgt ervoor dat je als lezer het verhaal vanuit meerdere hoeken bekijkt en beleeft. Dit merk je overigens als lezer direct op via een verandering van lettertype. Het is wel even wennen in het begin, maar zo is het natuurlijk wel onmiddellijk duidelijk dat er een verandering is in het vertelperspectief. En na een tijdje heb je wel door wie wanneer aan het woord is. Dat is ook nodig om het overzicht te kunnen bewaren.
In Slangengif komen er veel personages aan bod, maar deze hebben allemaal hun eigen plek in het geheel. Aan het hoofdpersonage Floor is het meest aandacht gegeven. Ze is vooral een onzekere jonge vrouw, wat je merkt aan hoe ze met anderen omgaat en zichzelf probeert af te schermen. Maar tegelijk probeert ze echt wel zelfzeker over te komen, en heeft ze niet altijd door of iemand nu te vertrouwen is of niet. Floors reisgenoot Veronica heeft daarentegen een stuk meer zelfvertrouwen, en ze is ook niet zo sympathiek. Al wordt je oordeel wat milder naarmate je meer over haar en de situatie te weten komt.
Marja Boomstra heeft meerdere actuele thema’s in haar verhaal verwerkt. Veel draait rond het gegeven van vertrouwen. Door middel van verraad en leugens is het vaak moeilijk om te weten of je iemand moet wantrouwen of toch kunt vertrouwen. Dit geldt ook voor mensen die je leert kennen via Facebook of online. Je vertelt soms vertrouwelijke zaken terwijl je die persoon eigenlijk niet eens kent. En deze dan in real-life ontmoeten is ook niet zonder risico.
De schrijfstijl van Marja Boomstra is begrijpelijk en gedetailleerd. Vooral de plek waar het verhaal zich afspeelt is duidelijk en uitvoerig omschreven, alsof je op dat moment zelf in Egypte bent. Soms gaat de auteur zelfs iets teveel in detail. Toch leest het verhaal wel lekker vlot, en dankzij de korte hoofdstukken blijft het leestempo gemiddeld wel hoog liggen. De onderlinge interactie tussen de personages zit goed in elkaar, en maakt de verhaallijn boeiend. Plus je kunt je beter inleven in de verschillende karakters. Vooral hetgeen Floor meemaakt is iets wat je aangrijpt. Dat je meekrijgt wat ze denkt helpt hier zeker aan mee. Ik geef Slangengif drie sterren, en ben inmiddels benieuwd naar het vervolg.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
