Openhartig en autobiografisch
[Recensie] Ik lees nu en dan een Brusselman. Dit is zo’n beetje de meest banale uitspraak die ik kan bedenken na het daarnet dichtklappen van Theet 77. Uitgelezen dus. En toch is het zo, ik heb niet alle boeken gelezen van Brusselmans, ken zelfs zijn hele oeuvre niet. Maar hier en daar sprokkel ik wat en amuseer mij er mee. Ik hou van dat burleske, dat absurde. Weinigen doen het hem na.
Theet 77 haalde al veelvuldig literaire katernen en tijdschriften. Alles is er al over geschreven en gezegd, onzinnig en zinvol. Ik kan daar inhoudelijk niks meer aan toevoegen.
Ontroerend
Maar hier heeft Brusselmans mij geraakt, zelfs ontroerd. Ik hoop dat ik ooit eens de moed ga hebben om dat tegen hem te zeggen als we elkaar kruisen in Oudburg of op het terras bij Simon Says in ons zo geliefde Gent. Waarom moet ik daar moed voor hebben? Omdat hij wars van het beeld ‘Brusselmans’ een heel bescheiden en vriendelijk man is. Ik ben ook geen handtekening- of selfiejager. Dat ligt mij niet maar gewoon even zeggen dat ik getroffen ben door zijn boek dat wil ik nog wel eens doen.
Autobiografisch
Dat gevoel was er niet meteen van in het begin van dit boek zelfs niet halfweg. De autobiografische fictie over zijn jeugdjaren was terug een toonbeeld van zijn typische schrijfstijl. Hij zet een snoeverig, alwetend, grootsprakerig ventje neer. Weliswaar een ventje dat zijn weg zoekt in een godvergeten gat en dat mag je zowel figuurlijk als letterlijk vinden. Hij munt uit in drie dingen voetballen, drummen en betweterige grootspraak overgoten met een Brusselmanssaus die je laat grijnzen (net zoals zijn familieleden). Het deed me weinig, eerder zelfs: “Daar zijn we weer.“ Echter gaandeweg begon ik dat knulletje echt te zien in zijn habitat met alle markante figuren en familiehistories. Ik voelde doorheen die façades en egocentrisme de echte onmacht en drang om te ontsnappen aan de voorspelbaarheid.
Openhartig
In het tweede deel ‘Steeds later dan vroeger’, wat ik trouwens een van mooiste uitspraken vind in dit boek, wordt het hem echter menens. Ik voelde praktisch de zucht naar nu ga ik gewoon schrijven hoe het echt was en is. Hij wordt openhartig en schuwt zijn emoties niet meer, steekt zich niet meer weg achter de van hem verwachte schrijverij. En toen werd ik getroffen. Het werd een “Dans les yeux de ma mère”, van Arno.
Ik neem me voor om de volgende keer als ons pad elkaar kruist het hem toch eens te zeggen.
—
Eerder verschenen op Boekensite Gent
