Met vlagen is het verhaal van Grace ronduit hartverscheurend
[Recensie] Hij is totaal haar type niet maar toch is het Grace gelukt om, geheel tegen haar gewoontes in, bij collega Bernard in bed te belanden. Ze kan zich wel voor de kop slaan maar weet precies hoe dit zo is gekomen. Overmatig drankgebruik is haar niet vreemd en ook nu heeft Grace te diep in het glaasje gekeken. En daar komt altijd ellende van. Ditmaal is de nasleep minder heftig als een vorige keer, toen verloor ze haar broer na een domme actie die zich vertaalde in de dramatische dood van Patrick. Sindsdien is de blik op het leven wat troebel, lijkt de fut er wat uit te zijn. Grace heeft het niet naar haar zin op haar werk, gaat gebukt onder schuldgevoelens en ook haar relatie met Shane is niet zoals het hoort. Alles dat gebeurt in het leven van Grace is terug te leiden naar dat ene moment van onbezonnenheid.
Grace is een struise roodharige die een jaar na de dood van Patrick nog altijd zoekende is. Ze heeft duidelijk haar zaken niet op orde en ook haar drankgebruik is onverantwoord. Maar ergens snap je haar wel. De drank doet haar vergeten, haar demonen verdoven. En dat is precies wat ze zoekt want haar schuldgevoel is enorm. Maar er speelt meer. Grace is niet dom en weet zelf meer dan prima waar de schoen nog meer wringt. Je zou een hekel aan haar gedrag kunnen krijgen, haar door elkaar willen schudden zodat ze bij haar positieven komt. Maar gaandeweg het verhaal snap je haar wel en krijg je het zelfs met haar te doen. In haar relatie met Shane komen er dingen naar voren waar ik persoonlijk zelfs geïrriteerd door raakte, wat een vervelende blaaskaak zeg. Hij vindt zichzelf helemaal het einde en is niet de man voor Grace. Maar ziet ze dat zelf dan niet?
Haar ‘fout’ met Bernard lijkt een wake-up call te zijn voor Grace. Eindelijk gaan haar ogen open en weet ze dat er werk aan de winkel is. Er moeten dingen anders, zij moet anders. Maar dat is gemakkelijk gezegd. Niet alleen Grace moet veranderen, ook haar omgeving moet eraan geloven. En dat is een uitdaging want Grace wordt verantwoordelijk gehouden voor de dood van Patrick. Valt zoiets te repareren, hoe diep moet je dan gaan als mens? Dat aspect beschrijft de auteur op een indringende wijze want ergens snap je de betrokkenen wel. Hoe vergeef je iemand zo’n fout en hoe leef je met een dergelijke verantwoordelijkheid, kun je je schuldgevoelens dusdanig beïnvloeden dat je daarmee kunt leven? Echt leven?
Met vlagen is het verhaal van Grace ronduit hartverscheurend. Vanuit meerdere perspectieven gezien. Gelukkig is deze roman ook voorzien van een behoorlijke dosis humor, chaos en luchtige gebeurtenissen. Ciara Geraghty heeft het verhaal dusdanig gedoseerd dat een lach en een traan elkaar afwisselen en dat maakt het tot een fijne feelgood roman. Er komt een arsenaal aan gebeurtenissen voorbij waardoor er voldoende afwisseling ontstaat in het verhaal en je door het boek vliegt. Het contrast tussen Grace en haar vriendin Caroline zal bij veel vrouwen voor herkenning zorgen, daar moest ik soms echt om lachen, zulke typische vrouwendingen. De manier waarop Grace zichzelf profileert zorgde ook voor de nodige knipoog, wat een portret is die vrouw.
Ondanks de vlotte schrijfstijl en de benodigde ingrediënten laat het gevoel me niet los dat er toch nog meer in het verhaal had gezeten. Er gebeuren namelijk best wel heftige dingen waar de auteur gevoelsmatig niet voldoende gebruik van maakt. Hierdoor blijft de honger naar meer emotie en informatie onverzadigd. Niet dat het heel erg is maar persoonlijk miste ik dat wel. Verrassend was dan wel weer de afsluiting van Uit het dagboek van Grace. Dat was mooi gedaan.
Al bij al vond ik dit een zeer prettige kennismaking met deze auteur. Het heeft mijn nieuwsgierigheid naar haar andere werk aangewakkerd. Uit het dagboek van Grace krijgt van mij drie mooie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
