Drie jonge vrouwen die een levensgevaarlijk geheim met elkaar delen
[Recensie] Het debuut van Jesse Goessens is een bijzonder boek, het is lastig om in een hokje te stoppen. Het is spannend, maar geen thriller. Het heeft humor, een vleugje whodunit, een familiegeschiedenis en kruipt onder je huid. Gelukkig word je van de beschrijving op de achterkant niet vele wijzer, “drie vrouwen die een geheim delen zonder het te beseffen, en dat is maar goed ook.”
Hoofdstuk 1 begint met inspecteur Vanhaele, op 29 mei 1970. Behalve in dit hoofdstuk komt hij sporadisch voor in Uit water en bloed. Hij wordt geroepen naar een kleine arbeiderswoning met een paars geverfde streep horizontaal over de hele breedte van het huis. Daar vindt hij Anita, verdronken in bad, en Marie van Damme waar Anita met haar dochtertje Alex een tijdje bij in heeft gewoond. Anita was drugsverslaafd te zijn. Marie van Damme voedt Alex op omdat Anita daar niet voor kan zorgen. Het lijkt een eenvoudige zelfmoord, maar het blijft knagen bij de inspecteur. Maar hij kan er de vinger niet op leggen.
Wanhopig, onfortuinlijk en miserabel
De volgende hoofdstukken vertellen afwisselend het verhaal van Anita en van Alex. Dan ben je in de jaren zeventig en dan weer in de jaren negentig. Verderop in het boek leren we Anna kennen en zijn we terug in 1945. Je wordt door de schrijver meegenomen in de levensverhalen van deze vrouwen die door de schrijver keurig als titel boven ieder hoofdstuk worden aangeduid met wanhopig, onfortuinlijk en miserabel. Onder de titel wordt de datum vermeld. Houd die data in de gaten, die staan er niet zomaar Je leeft mee met Anita en haar verslaving en haar dromen en visioenen waar die bomen een rol in spelen. Je leeft mee met Alex die onhandige keuzes maakt die grote gevolgen hebben en die dezelfde dromen/visioenen heeft. Zodra het verhaal van Anna wordt geïntroduceerd begin je al wat meer te snappen hoe het in elkaar zit. Toch weet de schrijver met het slot weer te verrassen.
Dat stukje psychologie maakte het een bijzonder boek
Het is duidelijk dat de schrijver uit België komt door zijn taalgebruik, bijvoorbeeld het woord poep gebruiken voor je billen. De humor in het boek zorgt regelmatig voor een glimlach. “Plots springt Wouter recht met een energie van tien kerncentrales en stormt op me af” De vrouwen ontwikkelen zich in het boek en leer je de vrouwen steeds beter kennen. Alsof het verre familie is. Dat stukje psychologie maakt Uit water en bloed een bijzonder boek. Opvallend zijn de ogenschijnlijk onbeduidende krantenberichtjes over ongelukken en/of rampen. Ze komen steeds weer terug en lijken geen functie te hebben. Maar juist die berichten zorgen voor een leuke twist aan het einde van het boek.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
