John Grisham verruilt rechtszaal voor honkbalveld
John Grisham, de meester van de literaire thriller en het rechtbankdrama, heeft ook een roman geschreven waarin honkbal een grote rol speelt: Vergiffenis. Het is een boek over goed en kwaad, een zwaar verstoorde vader-zoon relatie en sportcarrières die om verschillende redenen niet van de grond komen.
[Recensie] Joe Castle is begin jaren zeventig van de vorige eeuw een veelbelovende jonge honkballer. De voor de Chicago Cubs uitkomende nieuwkomer uit Calico – Arkansas, groeit in no time uit tot een publiekslieveling, die het ene record na het andere uit de boeken mept. The sky is the limit.
Op 11 augustus 1973 slaat het noodlot echter toe. Tijdens een confrontatie met de New York Mets gaat het goed mis. Pitcher Warren Tracey betreedt het veld en gooit een fastball die Castle nooit meer zal vergeten. Castle wordt keihard door de bal geraakt en zo komt er een vroegtijdig einde aan zijn veelbelovende carrière. Hij houdt blijvend hersenletsel over aan het incident en zal nooit meer volwaardig kunnen functioneren.
Paul, de elfjarige zoon van Warren, zit er bij en kijkt er naar. Eerder had Castle een homerun geslagen en hij had die slag in de ogen van Warren iets te uitbundig gevierd. Volgens een old school honkbalerecode mag je rookies altijd op hun nummer zetten wanneer ze een oudere speler te opzichtig vernederen. Een worp naar het hoofd is in die zien niet opmerkelijk te noemen, maar de snelheid waarmee Warren de bal gooit is dat wel.
Alcoholist
Castle is een held voor Paul, die zelfs een geheel plakboek bij elkaar heeft geknipt met de bijzondere prestaties van deze honkbalbelofte. Zijn honkballende vader zou ook een held voor hem kunnen zijn, maar dat is dat nooit geworden. Een combinatie van overmatig alcoholgebruik, eindeloos rokkenjagen en mateloze zelfoverschatting maakten van hem een middelmatige en gefrustreerde speler.
Decennia na het fastball incident krijgt Warren te horen dat hij een terminale vorm van kanker heeft. Het slechte nieuws kan Paul niet raken. Hij heeft eigenlijk nooit echt goed kunnen opschieten met zijn vader, een extreem egoïstische man met losse handjes, maar na het incident met Castle heeft hij het echt helemaal gehad met zijn oude heer. Paul verbreekt als volwassene alle contact met hem.
Wel grijpt hij het nieuws van zijn aan kanker lijdende vader aan om iets positiefs te doen. Warren en Castle hebben elkaar na die fatale confrontatie in augustus ’73 nooit meer gezien of gesproken. Paul wil de twee daarom bij elkaar brengen voor het te laat is. Warren heeft altijd beweerd dat hij Castle per ongeluk heeft geraakt met zijn extreme fastball, maar is dat ook echt zo? Paul kent zijn vader goed genoeg om deze bewering in hoge mate te betwijfelen.
Sportboek
Vergiffenis haalt het als ‘sportboek’ niet bij het hier onlangs besproken De kunst van het veldspel van Chad Harbach. Grisham pent dan wel pagina’s vol met wedstrijdverslagen en leuke honkbalfeitjes, maar er is meer voor nodig om een boeiend sportboek op papier te zetten. Halverwege Vergiffenis is het eigenlijk wel duidelijk hoe het verhaal gaat eindigen, en daarmee haalt Grisham de vaart uit de roman.
Wat het boek echter wel degelijk de moeite van het lezen waard maakt, is de prachtig beschreven confrontatie tussen vader en zoon. Soms pijnlijk, soms ontroerend. Grisham slaagt er meesterlijk in om de vader af te schilderen als een totaal onverschillige hufter waar iedere lezer wel een hekel aan moet hebben.
Zoonlief is in alles het tegendeel van zijn vader. Aimabel en sociaal. Grisham laat de twee op een heel natuurlijke en geloofwaardige wijze naar elkaar toegroeien, zonder overdreven sentimenteel te worden. Dat de plot dan uiteindelijk wat te wensen over laat, valt Grisham ruimschoots te vergeven.
—
Eerder verschenen op http://www.sportgeschiedenis.nl/
