De biografie van Jimi Hendrix
[Recensie] Na biografieën van onder meer Eric Clapton, Mick Jagger en Paul McCartney is het ditmaal de beurt aan gitaarheld Jimi Hendrix. Een duimendik ‘lust voor het oog’ boek van de hand van Philip Norman. Vijftig jaar geleden (18 september 1970) overleed deze Amerikaanse muzikant veel te jong, op 27 jarige leeftijd in Londen. Een van de voornaamste leden van de ’27 Club’ of ‘Forever 27’. Een hele serie muziekartiesten liet het leven op deze leeftijd. Jimi Hendrix is in het gezelschap van Robert Johnson, Brian Jones, Janis Joplin en Jim Morrison. Later werden hier o.a. Kurt Cobain en Amy Winehouse nog aan toegevoegd.
Het boek bevat een chronologische weergave van het korte leven van deze gitaarvirtuoos. Philip Norman heeft gebruik gemaakt van een onnoemelijke hoeveelheid beschikbare bronnen, die lopen van verhalen, verslagen tot interviews. Het meest opvallende is dat er een hoge mate van eenduidige informatie is van de gehele periode van zijn geboorte tot zijn dood. Tot zijn dood. Want over zijn dood bestaat een hele serie aan verklaringen.
Het boek bevat tevens een katern met unieke zwart-wit en kleurenfoto’s uit het leven van Hendrix. Wanneer je geen fan bent van de muziek van deze kleurrijke artiest is het lezen van dit boek nog altijd een dikke aanrader. De muzikant heeft te kampen met een imago van een drugs gebruikende hippie. En zoals dat gaat, ‘een imago heb je zo, je komt er alleen moeilijk vanaf’. Het boek heeft mij geholpen om het beeld van Hendrix als mens te vervolmaken. Een jeugd in een onrustige gezinssituatie, in een discriminerende omgeving, heeft van Jimi een introverte dromerige jongen gemaakt. Geld om een instrument te kopen was er niet. Hij kon geen noten lezen en bereikte uiteindelijk toch het grote succes met zijn virtuoze gitaarspel. Zingen deed hij liever niet, daar was hij te verlegen voor. Dat verklaart ook zijn ietwat mompelige zang.
Hij speelde met verrassende muzikanten in zijn weg naar erkenning. Het moment waarop hij zijn eerste albums opneemt, covers van andere artiesten weet te overtreffen, Eric Clapton van het podium speelt, zijn gitaar in brand steekt, seks heeft met zijn gitaar, Woodstock, Monterey, Isle of Wight, zijn liefde voor Mary en andere vrouwen, zijn vader, zijn criminele broer, de FBI en zijn laatste uren. Alles komt uitgebreid voorbij.
De ware tragedie zit een diepere laag, verborgen achter alle verhalen en anekdotes. De eenzaamheid en de wanhoop voor het onbekende leven met de roem. De weg naar bekendheid is grillig en vol hobbels en een doel op zich. Wanneer je uiteindelijk op de eindbestemming van bekendheid en rijkdom bent aangekomen, heeft niemand meer een routekaart voor dat deel van het leven. Het ten onder gaan aan succes is dan letterlijk het resultaat. Niet vanuit overvloed. Vanuit eenzaamheid. En radeloosheid. En dat is de verbinding tussen de illustere leden van de Club 27.
Enige negatieve punt dat ik kan ontdekken is dat bepaalde fragmenten gebaseerd zijn op getuigenissen van bijvoorbeeld de buurvrouw van de nicht van de zus van de slager van Brian Jones. En dat leest niet altijd even gemakkelijk omdat de bronvermelding verwarring zaait. Niet teveel aandacht voor dit kleine euvel, al met al is Wild Thing een muzikaal testament van formaat.
Het maakt van iedere lezer een fan van dit veelzijdige mens. Wild Thing is het ultieme feestdagen cadeau.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
