Intense, ongemakkelijke verhalen
[Recensie] Een Deens schrijftalent. Met die typering slaat het voorwoord zowaar de spijker op zijn kop. Deze dame kan schrijven. Haar boek won twee Deense prijzen en werd genomineerd voor nog twee in Scandinavië.
Zeven gebundelde verhalen zijn het, en aan elk verhaal zit een steekje los. Een prettig steekje wel, meer lollig dan onrustbarend, meer een stukje niet helemaal de rails volgen dan donderend ontsporen. Zoals de oude Reve placht te zeggen: ‘er komt weer geen normaal mens in voor.’
Ziekenhuis
Het eerste verhaal Villages de France begint fijn vervreemdend. De vrouwelijke hoofdpersoon is in Denemarken en krijgt een bijna onverstaanbaar telefoontje. Haar vader ligt in het ziekenhuis. Of ze wil komen. Naar Belvianes. In Frankrijk, ja.
“Mijn vader was zijn hele leven al als een verre planeet geweest en ik noch mijn moeder had iets gedaan om zijn vastgelegde baan te verstoren.” En vader is de beroerdste niet om die bewering te staven.
Overigens een briljant begin: onverwacht nieuws met een nog onverwachtere boodschap. En die zin over haar vader die een verre planeet is.
In Flügel des lebens komen we vader weer tegen. Er is een feest georganiseerd ter ere van hem, en de hoofdpersoon ziet met klamme handen de gasten arriveren. Want hoe zal papa reageren? Die lont in het kruitvat is altijd gevaarlijk:
“Toen de eerste gasten ons vanaf het tuinpad begroetten, begreep ik dat ik wat meer werk van mezelf had moeten maken, maar daar was nu niets meer aan te doen. Mijn vader kwam als een van de laatsten en heel even was ik bang dat hij was vergeten dat we ter ere van hem het huis vol mensen hadden. Toen klapte hij in zijn handen en nodigde iedereen uit een drankje van het dienblad in de keuken te pakken… Hij heette vanuit de deuropening de gasten welkom. Een deel van hem was zoals altijd teruggetrokken, verstopt. Tegelijkertijd was hij belangstellend en vriendelijk tegen iedereen. Hoe deed hij dat?”
Onhandige contacten
Mooie zinnen, onverwachte wendingen, goeie seks. Wat? Ja, net zo nietsontziend als de onhandige intermenselijke contacten, brengt Minor het seksleven van de protagonist in beeld. Klein voorbeeldje dit keer.
De vrouwelijke hoofdpersoon gaat in op de avances van de (kleine) tv-presentator van een campingprogramma. Volgt een technisch klinisch vrijpartijtje:
“Zijn pik was net zo klein en aantrekkelijk als de rest en ik tolereerde het zelfs dat hij aan mijn haar trok. Anders ergerde me dat altijd – het iets te vanzelfsprekende ervan: mijn haar, jouw duim. Hij kwam zonder geluid te maken, trok zich terug en reikte mij de tissuedoos aan, waar een Kleenex als een vleugel uit de spleet piepte. Terwijl ik me schoonveegde, rolde hij een sigaret … en nodigde me uit een dezer dagen mee te gaan naar de opnames.”
Eigenlijk iets teveel citaten hier, maar ik kon het niet laten ze u onder de aandacht te brengen. Hopelijk helpt dit te besluiten het net zo bizarre als interessante werkje te gaan lezen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
