Waar is toch die fee?
[Recensie] Welkom in de wereld van Paula Goedhart. Zij heeft iets wat niemand anders heeft, namelijk een eigen fee. En Maxi van Fluks, zoals de fee heet, laat wensen uitkomen. Alleen niet de goede wensen. Want ze moet de wensen van Paula raden. En raad eens? Ze raadt het altijd verkeerd. Hilarisch.
Zo was het in deel 1 van deze serie, waar Maxi een kleine ramp veroorzaakte. En in dit deel 2, waar Maxi een aantal andere rampen veroorzaakt. Hoogstwaarschijnlijk, maar dat is een wilde gok, veroorzaakt Maxi in elk volgende deel ook rampen.
Maar eerst deze aflevering: Er is een fee kwijt, niemand weet waar ze is. Misschien weet Baron Snorhaar het wel, de grote huiskat, alleen kan hij niet praten. Alleen boos kijken naar die indringer, de rondvliegende Maxi. Hij en Paula zijn de enigen die haar zien.
Maxi doet allerlei dingen die niet nodig/logisch/handig zijn, zoals de kamer van Paula opruimen, zodat het een nog grotere troep is als ze klaar is. En een oud schip vinden – een schaalmodel – en omdat haar toverstafje trilt, weet ze dat er magische krachten in het schip zitten.
O, en er is ook nog een kobold, Torboeh genaamd, die dingen steelt. Hier steelt hij de wenssteen, een belangrijk object voor feeën, die daarom moeten proberen hem terug te vinden. De wenssteen, niet de kobold.
Voelt dit aan als warrig, beetje onsamenhangend, niet zo logisch, van de hak op de tak springend? Jep. Dat is precies de stijl van dit boekje. Daar moet je van houden.
Een tweede, veel belangrijker punt (of nadeel, als je het beestje bij de naam wilt noemen) is dat dit boekje zeer herkenbaar een deel uit een serie is. Het maakt de indruk van kaft tot kaft volgeschreven te worden om deel 2 te vullen. Deel 2 dat volgt na deel 1in de serie, op weg naar deel 3 in de serie. Enzoverder.
Niks mis met series. Dozijnen series prachtige boeken op de wereld, die miljoenen mensen lezen. Omdat ze goed geschreven zijn. Spannend. Afwisselend. De nieuwsgierigheid wekkend. Alleen: van die eigenschappen kan ik er in dit boekje maar weinig ontdekken. Voor mij geen onstuitbare drang om deel drie aan te schaffen.
Let op: dit vind ik; een zeurneus. Ga vooral Maxi van Fluks lezen en kijk of je het wel leuk vindt. Vorm je eigen beeld. Pas dan kun je beslissen of je het net zo ruk vind als ik. Ik bedoel: of je door wilt met de andere delen. Doe dat en laat het me weten. Misschien kun je me nog overhalen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
