Hoe gaat het verhaal van Julia verder?
[Recensie] Let op, deze recensie bevat spoilers over De verloren jongen, deel 1 in deze serie.
Na het afgrijselijke verlies van een dierbare probeert Julia haar leven weer een beetje op te pakken, maar ze wordt aan alle kanten tegengewerkt. Ze probeert net weer aan het werk te gaan als de Kinderbescherming ineens voor de deur staat en vragen begint te stellen over haar zoontje Mees. Goede vriend Maarten verbreekt het contact met Julia vanwege zijn werk en Daniël, haar ex-man, doet er alles aan om weer in contact te komen met Mees. En dan krijgt ze ook nog eens van haar baas te horen dat ze de komende tijd heen en weer naar Helmond moet reizen om daar het lokale politieteam te helpen zoeken naar drie vermiste vrouwen.
Er gebeurt heel erg veel in dit boek. Tijdens het lezen heb je dat op zich niet door. Het viel mij eigenlijk ook pas op toen ik de synopsis schreef. Alle gebeurtenissen lopen door elkaar heen, dus het voelt niet alsof er heel erg veel gebeurt. Het komt meer over alsof Julia gewoon een heel druk leven heeft. Daardoor is het ook niet ongeloofwaardig, iedereen houdt zich immers met meerdere dingen bezig.
De zaak waar Julia aan moet werken is heel spannend. Er zijn drie vrouwen verdwenen, maar er zijn geen lichamen gevonden en ook geen dader. De vrouwen lijken ook niets met elkaar te maken te hebben, dus er is ook geen ‘patroon’. Julia moet aan de slag met helemaal niets. De opbouw naar de ontknoping van de zaak was een beetje saai. Er worden wel mensen verhoord en vastgezet, maar een echte doorbraak komt er pas aan het einde en ook bij toeval. Aan de andere kant maakt dat het ook wel interessant. Als lezer tast je ook in het duister. Je komt er echt pas in het een na laatste hoofdstuk achter hoe de vork in de steel zit.
De stijl van Van Mierlo is prettig. Ze schrijft vlot en niet te moeilijk. Het leestempo ligt daarom ook redelijk hoog. Het was wel minder spannend dan ik verwacht had. Er had meer met het onderzoek naar de vermissingen gedaan kunnen worden. Er is eigenlijk maar een voorval geweest waarbij het echt spannend was. De focus lag naar mijn idee meer op haar persoonlijke leven dan op de zaak. Daar had meer een balans in kunnen zitten.
Op zich is dit deel prima los te lezen. Er wordt natuurlijk wel verwezen naar gebeurtenissen uit het eerste deel, maar dat wordt ook kort uitgelegd. Het is zeker leuker en begrijpelijker als je eerst deel 1 leest. Maar dat is absoluut geen straf om te doen.
Al met al ben ik positief over De laatste vrouw. Het was moeilijk om het weg te leggen omdat je wel continu getriggerd wordt om verder te lezen. Daarnaast wil je ook weten hoe het afloopt met Mees, Maarten, Daniël en natuurlijk Julia. Nu wachten op de afsluiter van de trilogie!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
