Actiethriller die je in een ruk uitleest
[Recensie] In het eerste deel Orphan X hebben we kennis gemaakt met het geheimzinnige Orphan-project waar Evan Smoak op jonge leeftijd voor is ingelijfd. Een programma waar kansloze en alleenstaande (orphan=wees) jonge mensen een mogelijkheid wordt geboden om toe te treden tot een onofficieel opleidingsprogramma waar ze tot keiharde geheim agenten worden opgeleid. Daar is geen ruimte voor emotionele banden. Met een identiteit als ‘X’ stond Evan te boek op de lijst van inzetbare agenten, die dus eigenlijk niet bestaan, en zich altijd onder de radar begeven. Denk een beetje in de sfeer van Ethan Hawke in Mission Impossible en Jason Bourne uit de Bourne-trilogie. Ze zijn snoeihard, voeren onofficiële opdrachten uit die niet op papier staan, ze staan er altijd alleen voor wanneer het fout gaat, niemand zal bevestiging geven van hun bestaan, om maar niet te spreken over de opdrachten die ze uitvoeren. Wanneer het fout gaat is de organisatie achter dit alles gerust in staat om hun Orphans af te stoten of zich zelfs tegen hen te keren. Meer dan genoeg voer dus voor spanning in de meest waanzinnige scenario’s.
Wanneer de bescherming vanuit het project weg komt te vallen omdat er zaken aan het licht komen die anders zijn gebracht destijds voelt Evan zich genoodzaakt om nu ‘goed te doen’ en probeert hij te gaan compenseren wat hij al die tijd heeft gedaan. Let wel, hij schuwt daarbij harde aanpak niet, hij is en blijft Evan Smoake, alleen is nu zijn motivatie anders. Het plotseling wegvallen van zijn mentor valt hem zwaar, hij staat er nu helemaal alleen voor. Onder de schuilnaam De Nergensman is Evan op missie om mensen te helpen die nergens anders op hulp kunnen rekenen. Ondanks een ingenieus systeem waarmee hij in contact komt met mensen die hulp nodig hebben, gaat het ergens toch fout en raakt hij zelf in de problemen. Hij begeeft zich in een voor hem onbekende en uitzichtloze situatie. Het enige waar hij op kan vertrouwen is zijn kennis, intuïtie en het een ander net een stapje voor zijn. Dat laatste is nu niet echt onfeilbaar gebleken want anders zou hij zich niet in deze situatie begeven. Waar hij ook rekening mee moet houden is het feit dat de andere Orphans niet blij zijn met Evan en hij nu ineens ‘de tegenpartij’ is. Er ontstaat een opgejaagde en beklemmende sfeer. Je kunt gerust spreken van omgekeerde rollen nu. En dat brengt behoorlijk wat spanning teweeg.
Hoewel hij voor het verhaal nu nog steeds gedompeld is in de anonimiteit wordt het karakter van Evan Smoak voor de lezer nu wel verder uitgewerkt, hij blijkt toch meer menselijk te zijn dan je zou verwachten na het eerste deel te hebben gelezen. Dat zorgt ervoor dat je anders naar hem gaat kijken. Oké, hij is nog steeds keihard en ontziet niemand, maar er is sprake van een ander perspectief waardoor hij een beetje een Robin Hood gevoel oproept alleen dan nét wat harder….. Evan komt nu op voor een andere doelgroep en opereert onzichtbaar onder de naam De Nergensman. Heel benieuwd of zich dat doorzet in een volgend deel.
Sommige scènes zijn een beetje in Bond-stijl, d.w.z. spannend, filmisch en geweldig om te lezen maar grenzend aan het ongeloofwaardige. Toch is dat allesbehalve storend want op de een of andere manier hoort dat gewoon bij dit soort personages en verhalen. Het genre actiethriller is dan ook echt van toepassing. Dat maakt het ook zo lekker om te lezen, je zinkt er helemaal in weg en je blijft gefascineerd. Dit zijn boeken die mede door die actiescènes een snelheid hebben waardoor je het boek veel te snel weer uit hebt. Beginnen aan dit boek is de rit uitzitten, in één keer!
De Nergensman is een verrassende opvolger van Orphan X. Maar, dit deel is ook prima als standalone te lezen, moet je dat willen? Nee…want dat zou pas echt een gemiste kans zijn. Juist de verandering van Evan en het ontstaan van alles is op deze manier mooi op te volgen. Opvallend was de ontwikkeling van het personage Evan en dan vooral betreffende zijn menselijke kanten, dat was een aangename kentering. Dit heeft als direct resultaat dat het (levens)verhaal aannemelijker wordt ondanks de soms ‘overdreven’ actiescènes. Die zijn typerend voor dit genre thrillers en houden het ook luchtig, die knipoog zo nu en dan is leuk. Het boek leest uitermate prettig want de schrijfstijl is vlot en snel, de vertaling is goed en alles is gewoon in balans. Wat wel opvalt is dat het verhaal duidelijk een lijn openhoudt naar vervolgdelen. Vooral de plot bevestigde dat ook. Met Evan is er een nieuwe actieheld opgestaan, een moderne Robin Hood waar iedereen stiekem wel een zwak voor heeft, vooral gezien de ontwikkelingen in dit tweede deel waar hij inziet hoe hij een (koelbloedige) bijdrage kan leveren in plaats van roekeloos elimineren in opdrachten van anderen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
