mix van spanning, angst en het onbekende zorgt voor een hoge spanningsboog
[Recensie] Ieder boek dat Fitzek schrijft lees ik. Geen twijfel. Ik houd van zijn stijl, de opbouw van zijn verhalen, zijn personages en vooral van zijn beeldende sfeerschetsen. Geen wonder dat hij zo succesvol is.
Vanaf 2006 verschijnt met grote regelmaat een thriller van zijn hand met uiteenlopende thema’s als rode draad door zijn verhalen. Daarbij belicht hij altijd een onderliggend maatschappelijk probleem. Denk aan seksueel geweld, armoede, terrorisme, onderdrukking, drugsgebruik, vluchtelingenproblematiek maar ook onbekende zaken als laaggeletterdheid.
Doordat Fitzek de realiteit verwerkt in zijn fictieve verhalen voelen ze levensecht aan. Ook nu in De weg naar huis is dat niet anders. Vanaf de eerste pagina’s is het duidelijk dat je een boek van Fitzek leest. Deze proloog liegt er niet om! Er is meteen sprake van spanning en dan moet je het boek nog lezen… Ik herken zijn manier van schrijven. De mix van spanning, angst en het onbekende zorgt voor een hoge spanningsboog die zorgvuldig wordt opgebouwd. Ondanks vermoedens blijf je lange tijd in het ongewisse, je weet niet waar je het moet zoeken.
Het verhaal begint met een angstaanjagend scenario. Eentje waarvan je, als vrouw wellicht wat meer, een machteloos gevoel krijgt want je staat letterlijk aan de zijlijn. Jules werkt namelijk op een soort alarmcentrale waar vrouwen op angstige of benarde momenten contact mee op kunnen nemen als ze zich niet veilig voelen. Zo’n situatie vraagt dan schijnbaar niet meteen om de politie maar meer om een telefonische geruststelling. Klara belt op zo’n moment en krijgt Jules aan de lijn. Ze geeft aan dat er sprake is van een achtervolging. Voor mij hét moment om wel de politie te bellen maar dat gebeurt nu dus niet, en daar is een reden voor. Jules doet zijn best Klara gerust te stellen, met haar mee te denken. Maar is dat voldoende? Schatten zowel Klara als Jules deze situatie wel naar waarde in?
Vervolgens komen er steeds meer details naar voren. Met bloed besmeurde teksten, bedreigingen en geweld wisselen elkaar in een beklemmend tempo af. Doordat ook de perspectieven afwisselen en je sprongen maakt in de tijd, kom je behoorlijk wat te weten over de betrokken partijen. Op deze manier word je steeds verder het verhaal ingezogen. Je zintuigen staan op scherp, vol verwachting wacht je af wat er gaat gebeuren. Zoals Fitzek altijd doet speelt hij met je gedachten, zet hij je op het verkeerde spoor. Werkelijk tot het laatste moment blijft De weg naar huis hierdoor spannend. Dit is een kenmerkend iets van deze auteur. Een mindfuck in hoofdletters…
Na het lezen van dit boek zul je wanneer je nu alleen over straat loopt echt wel een keer extra over je schouder kijken of even iemand bellen om niet het gevoel te hebben alleen te zijn. Dát is het effect van de psychologische thrillers van Fitzek, je moet er wel tegen kunnen. Opvallend was ook de grote hoeveelheid aan geweld die ter sprake kwam. Ook al is het functioneel voor het verhaal, het was soms behoorlijk intens. Ook dat moet je kunnen handelen. In het slotwoord licht Fitzek het een en ander toe waardoor eventuele vragen alsnog een antwoord krijgen, ook een vast gegeven dat heel prettig is.
Ondanks de spannende start kwam ik niet meteen in het verhaal, het pakte me gewoon niet zoals ik gewend was van deze auteur. Daarom heb ik het boek even gelaten voor wat het was en begon later opnieuw. Na deze herstart vond ik het uiteindelijk heerlijk om weer eens zo’n spannende thriller te lezen. Met vlagen was het ronduit bloedstollend, soms net wat té. 4,5 ster!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
