Hartverscheurend en prachtig verhaal met een behoorlijke emotionele lading
[Recensie] Toen Max Amerika verliet om met zijn grote liefde Pip in Birmingham te gaan wonen stond hen niets in de weg. Hun liefde wordt bekroond met de geboorte van zoontje Dylan en het plaatje lijkt perfect. Wanneer Pip echter iets vreemds ontdekt bij Dylan komt het stel in een nachtmerrie terecht. Het mannetje blijkt namelijk ernstig ziek en een zware periode breekt aan. Ziekenhuisopnames, operaties, spanning en onzekerheid vertegenwoordigen het nieuwe nu. Zo goed en kwaad mogelijk probeert het stel staande te blijven. Terwijl Max blijft werken om de financiën op orde te houden, is Pip fulltime bij Dylan in het ziekenhuis. Behandelingen volgen elkaar op, de ene keer gevolgd door optimisme en vervolgens door dat ene desastreuze bericht. De Britse artsen zien geen heil meer in een behandeling en kunnen alleen nog aanbieden het Dylan zo comfortabel mogelijk te maken tot het moment dat hij komt te overlijden.
In het eerste deel van dit boek word je vanuit een steeds wisselend perspectief betrokken in de levens van Max en Pip. Van heel dichtbij, zo voelt het meteen, ben je een deelgenoot in het proces rondom Dylan. En dan niet alleen de emotionele variant. Het verhaal is vanaf het begin fascinerend en hartverscheurend tegelijkertijd. Wát een heftige periode maakt dit stel samen door. Max is vanuit zijn altijd rationele standpunt de meest nuchtere en zorgt voor zijn gezin terwijl Pip de oermoeder in haar vrijlaat en zich volledig wijdt aan de zorg voor en rondom Dylan. Maar ondanks alle zorg gaat het niet goed met de kleine man en een slechtnieuwsgesprek volgt. De visie van de arts, gefundeerd op wetenschap en ratio, komt lijnrecht tegenover de hoop en emoties van de ouders te staan. Vervolgens komen Max en Pip ook tegenover elkaar te staan, met ieder een eigen gevoel, een eigen kijk op de situatie van hun zoontje. En vanaf dat moment ontwikkelt het verhaal zich op een heel bijzondere wijze. Het meest onwaarschijnlijke gebeurt wanneer Pip een rationele beslissing neemt en Max een emotionele.
Clare Mackintosh ken ik van haar succesvolle thrillers Mea Culpa, Ik zie jou en Valse hoop. Recent verscheen de psychologische thriller De understudy, die zij samen met Sophie Hannah, BA Paris en Holly Brown schreef. Met deze roman, deels gebaseerd op eigen ervaringen, heeft Mackintosh haar debuutroman geschreven. Het is een hartverscheurend en prachtig verhaal geworden met een behoorlijke emotionele lading. Maar er is meer, het boek kent meerdere lagen omdat de auteur niet alleen het gezinsdilemma belicht maar ook andere maatschappelijke, zeer actuele, zaken benoemt. Denk aan de werkdruk in de zorg en discriminatie maar ook de financiële gevolgen van het hebben van een ziek kind. Om meerdere redenen is dit verhaal zeer ingrijpend te noemen.
Als moeder zijnde hield ik het dan ook niet droog. Een van de nachtmerries van ouders is dat je kind ernstig ziek wordt. Je kunt je er niets bij voorstellen tot het moment zich aandient. De kijk die Mackintosh je geeft op de kinder-IC is realistisch en gedetailleerd maar nooit gruwelijk. Hartverscheurende taferelen ontvouwen zich voor je ogen en je kunt niets anders doen dan doorlezen. Met een brok in de keel lees je over de ouderlijke strijd waarin de kwaliteit van leven centraal staat en uiteindelijk het leven zélf de inzet is…onvoorstelbaar hard maar toch goed voor te stellen.
Het verhaal neemt bijzondere wendingen in het tweede deel van het boek. Twee verhaallijnen houden je lang in het ongewisse. Wat doet Mackintosh hier en waar gaat het heen? Het suggestieve van de twee verhalen, wederom vanuit de perspectieven van Pip en Max, zijn fascinerend en verwarrend tegelijkertijd. Het was even alsof ik in een ander boek was beland en ik moest echt even m’n plek weer vinden en de emoties uit het eerste deel parkeren. Lange tijd wist ik niet waar het verhaal heen zou gaan en de verwarring bij de hoofdpersonages wreef ook op mij af en remde het lezen wel af. Vervolgens gebruikt Mackintosh letterlijk de allerlaatste regels om explosief duidelijkheid te verschaffen in de wirwar van emoties. Dat was dan wel weer verrassend.
Ondanks de waanzinnige plottwist op het einde heb ik Een onmogelijke keuze heel dubbel ervaren. Het eerste deel was beklijvend en vertegenwoordigde de keiharde realiteit van Max en Pip. Maar de aparte insteek van Mackintosh in het tweede stuk, overigens heel knap gedaan, was verwarrend en gevoelsmatig niet de juiste bij een verhaal als dit. Toch is deze roman aan te raden, want Clare Mackintosh schrijft gewoon goede boeken.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
