Toevluchtsoord of gevangenis
[Recensie] Gallant is de eerste YA roman sinds 2017 van V.E. Schwab en vertaald door Maren Mostert. Hierin is een huis zowel een toevluchtsoord als een gevangenis. Dit gegeven in combinatie met Schwabs beschrijvende stijl geeft een opvallende fantasy, waarin geheimen en mysteries een rol vervullen.
Merilance
Olivia Prior groeit op in Merilance, een weeshuis voor meisjes en kan niet praten. Ze ziet zogenaamde dodelingen; een soort geesten van min of meer verminkte mensen. Het enige van waarde voor haar is haar moeders dagboek, vol gekrabbeld met onbegrijpelijke zinnen en de waarschuwing weg te blijven van Gallant. Olivia is een buitenstaander en is blij als zij een brief van een oom krijgt met de uitnodiging naar Gallant te komen. Olivia gaat er onbevangen naar toe, maar haar aankomst is niet verwacht. Matthew haar neef ziet haar het liefste meteen vertrekken, maar daar steken Hannah en Edgar, de beheerders een stokje voor. Olivia voelt zich er meteen thuis en wordt aangetrokken door de muur in de tuin van Gallant.
“Alsof de muur de hele tijd naar haar loert. Die gluurt vanuit de verte naar haar, en ze weet heus wel dat ‘gluren’ een werkwoord is dat niet voor levenloze dingen opgaat en dat alleen mensen kunnen gluren, maar zo voelt het.”
Dodelingen
Wanneer ze niet kan slapen gaat ze op onderzoek in het huis uit en ziet hier ook dodelingen en leert zo haar overleden familieleden kennen. Deze dodelingen kan ze ‘roepen’ of wegsturen met haar gedachten. Naarmate ze meer ontdekt over haar verleden, neemt de roep toe om op ontdekking te gaan over de muur, want haar vragen worden niet beantwoord, maar beloond met stilte.
Meester van het huis
Het verhaal is opgedeeld in zes delen, die vooraf gegaan worden door een zwarte bladzijde met cursief gedrukte tekst waarin wat over de meester van het huis verteld wordt. Deze meester van het huis is een bijzonder personage waar de lezer geen vat op krijgt, maar die van belang is voor het verhaal.
“Neuriënd schraapt de meester onder het lopen met zijn nagels over de muur, het lispelende geluid draagt ver als een tochtvlaag die door het huis trekt. Er zijn nog meer geluiden – de wind buiten die door de voddige gordijnen fluistert, een stuk van het pleisterwerk dat afbreekt en op de grond klettert, en verder lijkt het hele huis constant te kreunen, te verzakken en af te brokkelen – maar de dodelingen zijn stil en de schaduwen kunnen niet praten, dus de stem van de meester is de enige die in het huis klinkt.”
Extra lading
Schwab sleurt de lezer mee in een wereld, die zowel magisch als venijnig is. De mooie zwart-wit tekeningen geven het verhaal extra lading en passen goed bij het deel waar ze geplaatst zijn. De dagboekfragmenten geven een zekere lading aan het verhaal wat een enigszins spanning verhogend effect heeft. Het verhaal is vanuit Olivia geschreven en hierdoor zijn er weinig dialogen in het verhaal.
Olivia is als hoofdpersonage goed uitgewerkt en is een overlever in een wereld waarin ze niet gewenst is. Ze drukt zich uit in gebaren en tekeningen en durft de schaduwkant van Gallant te trotseren. Olivia en Matthew worstelen met de pijn van het verliezen van hun familie, dit tegenover de pijn die het vinden van een familie kan geven. Er wordt veel stilgestaan bij geluiden die ontstaan door bewegingen in het verhaal. Olivia herkent aan geluiden wie er aankomt lopen, een sleutel die omgedraaid wordt en zo komen er in het verhaal steeds meer details rondom geluiden naar voren.
De manier waarop het tot de verbeelding sprekende verhaal verteld wordt, mede met behulp van illustraties is verrassender dan de plotontwikkelingen. Ik waardeer Gallant met 3 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
