Een behoorlijke mate van voorspelbaarheid die weliswaar ontspannen leest
[Recensie] Jazzie en Jarvis worden op de meest vreselijke wijze geconfronteerd met een familiedrama, in hun eigen huis. Het is niet duidelijk wat de elfjarige Jazzie heeft gezien en aangezien ze zich als een oester voor de buitenwereld afsluit vlot het onderzoek niet echt. Omdat tijd in dit soort zaken een grote rol speelt ontstaat het idee om de twee meisjes naar een gespecialiseerde plek te brengen in de hoop daar informatie los te krijgen van Jazzie. Alles om de dader te pakken. Tot nu denkt men aan de vader als hoofdverdachte.
Taylor Dawson heeft een niet alledaags leven achter de rug. Voorgelogen door haar moeder, afgezonderd opgegroeid zonder haar vader en op haar manier beschadigd kiest ze ervoor om hem te gaan zoeken. Ze heeft een stageadres gevonden als therapeute, iets dat haar aan het hart ligt, op een zorgfarm voor getraumatiseerde kinderen. Het is daar dat Jazzie en haar zusje Jarvis op haar pad komen en waar ze leert weer wat vertrouwen in de mensen om haar heen te krijgen. Ze maakt kennis met Ford, en valt als een blok voor hem. Dit terwijl ze met totaal andere bedoelingen naar deze plek was gekomen. Taylor gaat aan de slag met Jazzie en het lukt haar om het onderzoek van wat aanwijzingen te voorzien. Door zichzelf kwetsbaar op te stellen komt er een punt dat ook Taylor gevaar loopt.
Tegen beter weten in blijft Clay Maynard de hoop koesteren ooit zijn dochter nog in zijn armen te sluiten. Hij heeft alle middelen tot zijn beschikking om haar te vinden maar toch lukt het hem niet. Zijn ex heeft de boel dusdanig afgetimmerd dat het een speld in de hooiberg lijkt. Ondanks het gemis heeft hij zijn leven aardig op de rit (zie vorige delen) maar opgeven komt in het woordenboek van de stoere Clay niet voor. Wanneer Taylor ineens na al die jaren voor hem staat komt er een droom voor hem uit. Maar wat hij niet had kunnen voorzien is dat ze samen te maken krijgen met het familiedrama van Jazzie en Jarvis. Wanneer er lijnen uitgezet moeten gaan worden om de dader te pakken beseft Clay nog maar eens hoe kwetsbaar zijn dochter is en wat hij al die tijd heeft gemist. Wat er ook gaat gebeuren, hij staat naast haar.
Twee verschillende verhalen, twee totaal verschillende trauma’s en één waar monster. Het Kwaad in jou kent twee hoofdlijnen en in beide staan de vaders centraal. Vanaf het moment dat de twee verhaallijnen bijeen komen wordt het verhaal pas wat spannend, ondanks dat je weet wie de dader is van de moord en dat vader en dochter elkaar gaan vinden. Karen Rose weet zonder tenenkrommend spannend te schrijven je toch aan dit verhaal te binden. Haar schrijfstijl is toegankelijk en er is plaats voor alle denkbare emoties. Daarbij weet ze het allemaal mooi te brengen en samen te voegen. Maar de laatste paar boeken is er sprake van verandering. Het duurt soms allemaal wat te lang, ze valt geregeld in herhaling (vooral in de eerste helft van dit boek) en het neigt richting het einde pas naar iets van spanning. Toch is het een fijn verhaal, zoals dat altijd het geval is bij deze auteur. Er komen oude bekenden voorbij uit vorige boeken, voor een ‘kenner’ is het wel leuk om ze voorbij te zien komen maar voor nieuwe lezers voegen ze niet veel toe. De romantiek die zo kenmerkend voor haar boeken is hapert, de geloofwaardigheid is ver te zoeken. Het gemak waarmee Taylor al haar eigen trauma’s aan de kant schuift vanaf het moment dat Clay voor haar staat geeft ook dat gevoel. Gezien al de aandacht die haar moeder heeft genomen Clay af te schilderen als boeman lijkt dat nogal naïef en/of onbevangen. Rose heeft mijn inziens te veel tijd genomen het verhaal neer te zetten en moest in het laatste stuk ineens alles goed laten aflopen (want dat is haar succesformule) Dit terwijl ze alle tijd had om dat juist beter op te bouwen, rustiger aan te doen en het verhaal van Taylor en Clay de aandacht te geven die het verdient. De ingrediënten zijn er immers ruimschoots.
Ondanks dat elk boek een nieuwe rode draad heeft, met de bijbehorende personages die telkens weer oprecht en menselijk zijn, valt het gevoel dat het de laatste paar boeken op hetzelfde neerkomt niet te negeren. Dat maakt de boeken niet slecht, nee hoor, alles behalve! Maar de verrassing is weg, er is een behoorlijke mate van voorspelbaarheid die weliswaar ontspannen leest, maar ik mis die typische Karen Rose spanning en onverwachte wendingen wel een beetje! Hopelijk verrast ze met een volgend boek en vind ik dat gevoel weer terug. 3 sterren voor een lekker boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
