Wat Olde Heuvelt prima doet is de spanning opbouwen
[Recensie] Het is leuk wonen in het Gelderse dorpje Beek. Zo leuk, dat er wel eens mensen uit de Randstad hun toevlucht zoeken tot de rust en ruimte die deze omgeving biedt. Het is alleen vreemd dat men alle mogelijke moeite doet om die mensen te weren. Niemand wil nieuwe bewoners in Beek.
Dat komt door Katharina, de Wylerheks. Het is een vrouw uit de zeventiende eeuw met dichtgenaaide mond en ogen. Ze loopt stil door de straten, dringt huizen binnen en kan nachtenlang in iemands slaapkamer staan. Mensen zijn er aan gewend, zoals wanneer ze ineens in het huis van Stefan, Jolanda en hun zoons Timo en Max verschijnt:
“In de hoek tussen de bank en de haard…stond ze inderdaad: een kleine, gedrongen vrouw, broodmager en roerloos. Ze zag eruit als iets wat niet paste in het heldergele namiddaglicht: donker, vuil, iets van de nacht. Jolanda had een oude vaatdoek over haar hoofd gehangen zodat je haar gezicht niet kon zien.”
Dat klinkt grappig maar dat is het niet. De heks bepaalt namelijk het doen en laten van de dorpelingen. Ze kunnen niet lang wegblijven uit hun dorp, dat heeft desastreuze gevolgen. Ze mogen met niemand buiten het dorp over de heks praten en alles is daar op ingericht. De AIVD heeft een speciaal team in Beek geïnstalleerd om alle internetverkeer te monitoren, zodat er maar niets over haar naar buiten gaat. Voor de dorpelingen is er een HEXapp voor de mobiele telefoon, zodat men weet waar ze op dit moment is. Er hangen overal camera’s om haar in de gaten te houden, maar ook om buitenstaanders die natuurlijk wel in Beek komen niet met haar te confronteren. Het zit ingenieus in elkaar allemaal.
Voorschriften
Maar…natuurlijk werkt het zo niet. De kinderen van het dorp zijn slim en hebben manieren om toch ongezien op het internet te komen en ze zijn ook wel een beetje klaar met die beperkingen. Ze slaan aan het experimenteren, tegen alle voorschriften in. Een zonnebril op haar gezicht zetten is één ding, maar als ene Jelmer besluit om de kleding van de heks kapot te snijden en vervolgens Katharina ook te steken en zelfs een hond op haar los te laten, dan gebeuren er dingen die je niet wil meemaken.
De heks heeft het vermogen om ineens te verdwijnen en in ongeschonden staat weer op te duiken. Aanvankelijk lijkt de rust weergekeerd. Dat mocht ook wel na een paar op hol geslagen paarden door het huis en bloedslierten in de rivier. De moeder van Jelmer probeert een wit voetje te halen bij Katharina en zoekt haar op in het bos. Of dat een goed idee is…lees het vooral zelf.
Wat Olde Heuvelt prima doet is de spanning opbouwen. Er zitten best een aantal cliffhangers in het verhaal, maar die zorgen ervoor dat ik echt wel door wil lezen:
“Hij snelt de trap af, naar wat de laatste en meest choquerende reportage uit zijn loopbaan als journalist zal worden.”
“De vorige keer…hadden de dorpelingen hem vergeven dat hij voor zijn idealen was opgekomen. Dit keer zouden ze dat niet doen. De collectieve waanzin was te ver gevorderd, de meltdown was onomkeerbaar. Maar niets was goed, niets kon ooit nog goed zijn, want het zou de laatste keer zijn dat ze elkaar vasthielden…“
Even lijkt de heks haar patroon weer op te pakken van haar rustige verschijningen overal, tot haar weer iets wordt aangedaan. Langzaam blijkt het dorp te vervallen tot middeleeuwse praktijken. Katharina is daarvan het boosaardige middelpunt, zo lijkt het althans. Misschien ligt het allemaal toch wat anders. Het werkt allemaal wel toe naar een mooie climax. Het einde? Ik zeg er maar niets over maar er schijnen nog steeds mensen in Beek te wonen.
—
Eerder verschenen op Quis leget haec?
