Zoveel mensen, zoveel verhalen
Als René, inmiddels zestiger, tijdens een wandelvakantie met zijn partner Paul gaat kamperen, strijkt er vlakbij hun tent een groepje jongeren neer. Eén van de jongens doet René denken aan Leon, afgelopen zomer overleden, met wie hij al tientallen jaren geen contact meer had. Maar het optreden van de jongen én Leons overlijden maken herinneringen los die steeds duidelijker vormen aannemen. Want René was in die tijd een onzekere jongen, worstelend met vragen omtrent zijn seksuele geaardheid. Hij voelde zich met een vage onrust aangetrokken tot Leon, verdroeg het niet dat deze zich door het meisje Anna liet meeslepen naar PANN-feesten (LHBTQIA-events). Leon verliet het pad dat hij zelf bewandelde, stopte met zijn studie, en ging de spirituele kant op. Hij werd hypnotherapeut en astroloog. René vond Paul en is gelukkig, maar door de ontmoeting op de camping staat Leon opnieuw in hem op, wekt dezelfde onrust als voorheen.
Als seks geen wellust wordt
Ook het meisje Anna denkt terug aan Leon. Hij was ooit haar eerste vriendje maar hun relatie hield geen stand. Ook hier speelde seksualiteit een vage rol. Hun liefde ontaardde nooit in wellust, op dat gebied leefde Anna als een angsthaas, realiseerde zij zich later. Maar hetzelfde gold voor Leon, voor bijvoorbeeld de halfslachtige wijze waarop zij beiden om het onderwerp “kinderen krijgen” heen draaiden. Later, toen zij los van elkaar verder leefden, vond Anna het geluk bij Diana. Eindelijk rust in haar leven, eindelijk het gevoel van gelijkwaardigheid met een geliefde. Leon trouwde tweemaal, zo blijkt uit de overlijdensadvertentie, die ondertekend is door Delphine. En er is ook nog een zoon, Casper. Van Annet, de tweede vrouw. Was Leon dan toch een vrouwenman? Of trok zijn beroep vrouwen aan, vrouwen die het boeiend vonden, een hypnotherapeut? En Casper, wat voor vader zou hij hebben gehad aan Leon?
Auteur Truus Rozemond is psycholoog, gespecialiseerd in leerprocessen. Over dit onderwerp heeft zij diverse boeken geschreven. Zij werkte aan de Hogeschool van Amsterdam en aan de Universiteit van Amsterdam. Haar eerste psychologische roman Een verwaarloosd huis kwam uit in 2015, in 2016 verscheen de dichtbundel Zwanenzang. Haar daaropvolgende boeken zijn allemaal psychologische romans.
Zoals uit voorgaande beschrijving blijkt is het thema van dit boek het “gezicht” dat een ander je geeft. Hoe denken nabestaanden terug aan een overledene, of – wat natuurlijk evengoed kan – aan een persoon in hun leven. Wie tekent dat beeld? De denker, degene aan wie wordt teruggedacht of wiens leven je meermaals kruist?
Wie bepaalt dat beeld? Dat is niet alleen de denker, maar ook de ander, die ieder door hun eigen verhaal invloed op een ander hebben. Honderd bekenden, honderd verhalen, elk in eigen toon en kleur. Een mooi thema, fijnzinnig en boeiend uitgewerkt.
Rozemond schrijft beeldend, een kunst apart.
—
Ook verschenen op Leeskost
