Waar is de zon, nou?
Onder een dikke dennentak zitten een paar dieren op een kluitje, Vos, Muis, Das en Eekhoorn. Uil zit een stukje verder op een tak. Dit is het beeld dat illustrator Jet Parent ons laat zien bij de start van het verhaal. Verhalenverteller Edward van de Vendel vertelt waarom de dieren daar op een kluitje zitten.
Het zijn de donkere dagen, de zon laat zich niet zien, en het regende. Al de hele tijd.
Mopper, de mopper
De dieren weten wel hoe dat komt. De schuld van de zon. Ze geven hun ongezouten mening over de zon:
“De zon is een gladjakker”
“De zon is een schavuit”
“De zon is een dikke vette eh …. Een dikke vette dinges”
Een heel grappig intermezzo. Heerlijk mopperen en een ander de schuld geven. Dat zal heel herkenbaar overkomen. De woordkeuze van Van de Vendel is natuurlijk ook hilarisch. En een ‘rijke’ woordkeuze.
In elk geval denkt Veldmuis dat zij weet hoe het in elkaar steekt. Zij vraagt zich af “waar zijn de restjes?”
Op zoek
Veldmuis wil op zoek en krijgt hulp van Stille Eekhoorn. Hun zoektocht leidt hen naar plekken waarbij je als voorlezer kinderen in kunt betrekken. Zou dat kunnen, op die plek? Grappig is ook dat er een vakantiehuisje in het verhaal voorkomt. Een half jaar bewoond en verder leegstaand. Bespeur je als volwassene enige kritiek? Heel terecht.
Alhoewel de illustraties prachtig van kleur zijn, en de zoekplekken helder verteld worden, is het voor kinderen toch moeilijk om de zoektocht in de illustraties mee te volgen. De illustratie waar de dieren op verschillende plekken beginnen te graven zijn bijvoorbeeld voor kinderen niet te herkennen als plekken zoals die in het verhaal beschreven worden. Ook waar Veldmuis en Eekhoorn in het water roeren is niet herkenbaar als water. Dit is natuurlijk aan de voorlezer om daar in mee te gaan.
De dieren daarentegen heeft Parent echt een ‘smoelwerk’ gegeven. Ze komen heel levendig over.
De restjes van de zon is een fantasierijk prentenboek met een mooi ‘slotakkoord’.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
