Te dun en afgeraffeld, zo leer je te weinig over de hoofdpersoon
De vallei is nieuwste zomerthriller van Suzanne Vermeer. De boeken van Vermeers worden sinds het overlijden van Paul Goeken door anderen geschreven. Wie er momenteel achter zit weten we nog niet. In De vallei gaat Emily na het overlijden van haar broer naar Australië om zijn wijngaard te onderhouden. Daar aangekomen is voor rouwen geen tijd, want al snel blijkt dat haar broer niet altijd alles volgens de regeltjes deed. Dit zet haar voor onmogelijke keuzes.
De cover van het boek neemt je mee naar de prachtige wijngaarden, maar of je dat zomerse gevoel het gehele boek weet vast te houden, valt nog te bezien. De schrijfstijl van Vermeer is gemakkelijk, De vallei leest vlot weg. Het boek beschrijft perfect de omgeving, evenals de gevoelens die Emily heeft na het overlijden van haar broer en de zorgen over de wijngaard. Hierdoor is het als lezer niet moeilijk om jezelf in te leven in de situatie.
Wel zijn sommige situaties vreemd of onwerkelijk, zoals afspraken die Emily maakt met afnemers en leveranciers. Het verhaal heeft overigens een overlap met het boek Strandfeest dat in een jaar geleden uitkwam. Het was beter geweest als er al in het begin een verwijzing naar Strandfeest in had gestaan. Overigens zijn beide boeken afzonderlijk te lezen.
Kort en weinig diepgang
De vallei telt slechts 192 pagina’s, wat te kort is. Vermeer had meer diepgang in het verhaal kunnen brengen door sommige tijdsprongen beter uit te werken. Nu leek het verhaal soms afgeraffeld, terwijl je als lezer best meer zou willen weten van Emily en haar leven op de wijngaard. Zo is De vallei wellicht een goed verhaal tussen wat zwaardere en dikkere boeken. Geen slechte van Vermeer, maar geef mij maar een dikkere zoals Strandfeest, waarin je meer de kans hebt om je in de personages te verdiepen.
—
Ook verschenen op Boekencast
