Sfeervol en sprookjesachtig
Met Het huisje zonder heks heeft Sophie Pluim een heel mooi prentenboek gemaakt over een huisje dat geen heks meer heeft en op zoek gaat naar een nieuwe bewoner. Gebaseerd op de Slavische folklore heeft dit boek een mooiere, diepere betekenis gekregen. Een boek dat je met liefde kunt voorlezen en waar je natuurlijk ook zelf van kan genieten.
Alleen en vervallen
Het huisje in het bos wordt bewoond door een hele oude heks, maar op een dag komt ze niet meer thuis. Het huisje voelt zich alleen en raakt langzaamaan in verval. Niemand zorgt immers voor haar. Ze wacht en wacht, maar dan is ze het zat! Zo kan het niet langer, straks stort ze in. Ze staat op en gaat op zoek naar een nieuwe heks. Zal ze haar vinden?
Sophie Pluim (1993) werkt al als illustrator sinds ze in 2015 haar opleiding afrondde aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ze maakt met name illustraties en boekomslagen voor kinderboeken en YA-boeken. Pluim maakte de illustraties voor Ravi en de laatste magie, het kinderboekenweekgeschenk van dit jaar. Nu is haar eigen prentenboek Het huisje zonder heks verschenen, dat ze zelf schreef en illustreerde.
Vanaf het moment dat de heks het huisje verlaat en niet meer terugkomt, heb je met het huisje te doen. Het staat leeg, het vuur brandt niet meer en het is bijna helemaal overwoekerd. Gelukkig laat het huisje het niet erbij zitten en gaat ze zelf op pad, naar een goede buur, een oude bekende, een verre vriend en een vage kennis.
De lucht en de natuur
Pluim heeft de natuur goed tot leven weten te brengen in dit boek. Let af en toe in het bijzonder op de lucht, met name bij de illustratie als het huisje de verre vriend aan zee bezoekt, waarbij de lucht krachtig is weergegeven. Pluim woont in de buurt van de zee en je kan goed terugzien dat ze dit veelvoudig bestudeerd heeft, ook wanneer het stormt en de lucht er angstig uit ziet. Als het huisje aan zee is kan je de wind bijna voelen.
Alle seizoenen komen in dit verhaal naar voren, waardoor je de tijd langzaamaan voelt verstrijken. Daarbij komen de bijbehorende kleuren er sterk in terug. Je voelt de warmte, met name in de herfst. Naast de natuur zijn er allerlei vogels en andere dieren te zien en alle andere huisjes die het huisje bezoekt tijdens haar zoektocht.
Aan het einde van het verhaal, op de laatste twee spreads, voelde de overgang van de zoektocht naar het vervolg van het verhaal wat minder vloeiend aan. Dit was wat plotseling in vergelijking met de rest van het verhaal.
Baba Jaga
Het huisje doet denken aan het huisje van de Baba Jaga, een personage uit de Slavische folklore. Baba Jaga is een oude vrouw met magische krachten die in het bos woont, een beetje een heks eigenlijk. Haar huisje staat op kippenpoten, kan bewegen en heeft menselijke kenmerken. Zo zijn de vensters de ogen, de deur de mond en bevat het sleutelgat tanden. Het huisje staat ook symbool voor degene die erin woont. Wanneer het huisje dus op zoek gaat naar een nieuwe heks, kan het op zoek zijn naar een beste vriend die voor haar zorgt en door het leven helpt, maar ze kan als het ware ook op zoek zijn naar zichzelf.
Met Het huisje zonder heks laat Pluim zien hoe divers ze kan illustreren. Dit is bijvoorbeeld weer heel anders dan haar illustraties in Trots en vooroordeel of Mot en de metaalvissers. Bij elk boek weet Pluim illustraties te maken die helemaal passen bij de sfeer van het verhaal. In Het huisje zonder heks combineert ze beeld en woord in een sfeervol verhaal met sprookjesachtige kenmerken.
Leesfragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
