De jonge, aarzelende mens ontleed
In twee zeer fraai uitgegeven novellen neemt Hein van der Hoeven (Haarlem, 1951) ons mee naar het eerste deel van de jaren 1960. In zijn ingetogen, zorgvuldige stijl vertelt hij verhalen van jonge mannen die hun weg zoeken, jonge mannen zonder opmerkelijke problemen, maar wel met een aarzeling over hoe ze in het leven willen staan. Ze genieten van de moderne tijd waarin ze leven: jazz, techniek, auto’s en leuke vriendinnen in mooi gesneden jurkjes. Waar ze mee worstelen, is de plek die ze in het leven willen innemen. Ze hebben moeite met de vraag aan wie of wat ze zich willen binden.
Spanning
Van der Hoeven werkt dat vooral heel fraai uit in de tweede novelle Eile mit weile. Pagina’s lang bouwt hij de spanning op of hoofdpersoon Frans wel of niet zich wil bekennen tot zijn schoolvriendinnetje Adèle. Hij plaats dat in het tijdsbeeld van de koude oorlog waarin je als intellectueel, als secretaresse of als zakenman in Den Haag en Rotterdam, in Hamburg en Wenen, voortdurend moet oppassen dat je niet verstrikt raak in de netten van een kleine spion of spionne. Het zijn kleine gebeurtenissen in de welvarende marge van de samenleving waar de romanfiguren alleen met hun eigen besognes bezig zijn. Wanneer de grote wereld zich aandient, houdt protagonist Frans daar graag afstand van. Zijn leven gaat langzaam, maar dat is al snel genoeg. Van der Hoeven weet dat met vaart te beschrijven.
Schilderijen
Het boekje heeft iets bijzonders, want het is eigenlijk een heel mooie verpakking van twaalf erin opgenomen schilderijen van Diederik Gerlach (Scheveningen, 1956) die het leven van zestig jaar geleden in beeld brengen. Daaromheen componeerde Van der Hoeven zijn novellen en het is waarlijk een genoegen om een aantal uren met dat duo door te brengen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
