Van een schrijver die Mandela haatte
Mandela was een beste man. Hij heeft veel voor de wereld betekend. Maar ondanks dat waren er drie redenen waarom Kees Broere Mandela haatte. Weliswaar werd dankzij hem de Voetnoot van Arnon Grunberg in de Volkskrant eenmaal vervangen door een stukje van de Afrika-correspondent. Maar verder… Nelson Mandela was er de schuld van dat een exclusief radio-interview dat Broere in 1992 met hem had nooit is uitgezonden. Nelson Mandela kostte Broere bijna zijn baan. En, last but not least, Nelson Mandela kostte hem een relatie. Het is een drietal zinnen dat opgesomd in deze ene alinea bijna pathetisch overkomt. Want wat heeft een held als Mandela uitgevoerd dat hij zoveel invloed had op het leven van een vlijtige correspondent? Om daarachter te komen zult u zich moeten verdiepen in de herinneringen van Broere, de correspondent die van hot naar her reisde als het maar een verhaal opleverde.
De kleine man en geen grote mensen
Verhalen die niet per se over ‘grote mensen’ gingen, die vaak zelfs veel aardiger waren als ze de kleine man betroffen. Iemand als de liftbediende van het Ministerie van Informatie in Kinshasa, Congo, bijvoorbeeld. Het ministerie zetelde in een hoog gebouw, maar met de techniek van de lift was het enigszins behelpen. Dat gold niet voor de liftbediende. Wie op een bepaalde etage stond en naar boven of naar beneden vervoerd wilde worden, klopte zo hard mogelijk op de schacht van de deur. De bediende had een dusdanig scherp oor dat hij aan het geluid van de klop kon afleiden op welke etage de gast zich meldde. Hij haalde de liftganger daar feilloos op en bracht hem naar de gewenste etage. Is zo’n man een verhaal waard of niet? Kees Broere memoreerde hem zelfs in de titel van zijn boek.
De Tour de France als symbool van vrede
Nog een mooi voorbeeld uit dit boek vol buitenland anekdotes? Vooruit. Sven – de cameraman – en Kees gingen in een Oost Congolees dorp op bezoek bij een Italiaanse pater. Die man was in het bezit van een videorecorder met bijbehorend televisiescherm en een generator. Hij gebruikte die zaken om eens per week voor de bevolking een film af te spelen, puur als vermaak. Maar op de dag van het bezoek had hij iets anders op het programma: een verslag van een etappe van de Tour de France. Wielrennen trekt weinig belangstelling in Congo, de staat van de wegen maakt hooguit veldrijden mogelijk, vertelt Broere. Maar het ging de pater ook niet om de wielrenners. Hij wees zijn ademloos toekijkende publiek op de prachtige Franse dorpjes, de schitterende wegen, de weelde van het Franse land. “Kijk goed,” zei de pater, “kijk naar al die mooie onbeschadigde stenen huizen. En weet dat jullie dat ook kunnen hebben als je géén oorlog voert, in vrede met elkaar kunt leven en niet voortdurend bezig bent alles maar kapot te maken.” De Tour de France als symbool van vrede. De dorpelingen knikten instemmend.
De auteur noemt dit boek met herinneringen “een nachtkastjesboek”, vol korte lichtvoetige stukjes waarin hij zijn lezer éven bij de hand neemt om mee te dromen naar dat kleine detail dat geen verhaal voor de krant was, maar des te waardevoller voor een boek als dit.
Een heerlijk, geweldig goed geschreven boek voor ieder die graag lees-reist met een kenner als gids.
—
Ook verschenen op Leeskost
