80.000 flessen in de kelder is geen feest
Al sinds hij jong was ging Ilja met zijn vader, moeder en broertje ’s zomers in een volgepropt Dafje naar het zuiden, op weg voor een kampeervakantie in Frankrijk, het land waar altijd de zon scheen en waar het goed was om te vertoeven. Ooit zal ik in Frankrijk wonen. Eens zal ik zo’n huis daar het mijne mogen noemen, nam hij zich toen al voor. Het was een uitgemaakte zaak: Ilja Gort zou zich zo snel mogelijk in Frankrijk vestigen. Want in dat paradijselijke land zou het leven één groot feest zijn. Het kwam zo ver. Hij kocht er een huis, later zelfs een wijnchâteau. En met die laatste aankoop, in 1994, zette hij zijn hele leven op z’n kop. Hij werd wijnboer, maar dat is sneller gezegd dan gedaan voor een jongen uit de polder. Wijn maken is een moeilijk vak. Ilja Gort moest het van de grond af leren. Want je kunt lekkere, goede, mooie, steeds mooiere wijn maken, maar je moet die wijn ook nog zien te verkopen. En wel voor een prijs die je garandeert dat je zelf ook in leven kunt blijven. Gort steekt er al zijn energie in en is dolgelukkig als Albert Heijn zijn rosé afneemt. Nu nog een koper voor zijn onovertroffen rode wijn, want de kosten gingen onbekommerd door en in onze kelder lagen 80.000 flessen geld te kosten.
Alles overtreffende successtory
Overleven als Gort in Frankrijk is al eerder uitgekomen. Maar de schrijver/wijnboer vond dat het een ‘iets te persoonlijk” verslag was geworden en haalde het boek uit de verkoop. Nu, achttien jaar later, heeft hij het deels herschreven. Hij vertelt over zijn leven als beginnende wijnboer, maar maakt er geen alles overtreffende successtory van. Dat zou ook niet eerlijk zijn geweest, vertelt hij nu hij terugkijkt. Want het leven daar op het château was niet allemaal rozengeur en maneschijn. Er gingen veel dingen goed, maar evenveel dingen fout. Maar nu, vindt Gort, zijn de blunders verjaard en de wonden geheeld. Nu mogen we meekijken in het kasteel, in de kelders en op de velden waar Gort zijn Château Tulipe-wijn produceerde. Hij vertelt erover op zijn eigen kenmerkende humoristische wijze, heerlijk om te lezen. En passant geeft hij twee écht Franse recepten weg: dat van zijn slager Jean-Paul, die verwoestend lekkere rillettes d’oie maakt, en dat van een slakkenentree à la Françoise. De wijn La Tulipe is trouwens van naam veranderd, want sinds een aantal jaren is Gorts zoon Klaas mede-wijnboer en heet het Château Gort & Gort, voor Fransen lastig uit te spreken maar vader en zoon vinden het prima zo.
Deze deels herschreven herdruk is weer een feest om te lezen. Ruim zeventig kortere en langere stukjes waaruit humor spreekt en liefde voor het leven en het Franse land de boventoon voert. Want of het Gort in het leven nu mee of tegen zit, als hij de Franse grens passeert, ademt hij vrijer en is hij gelukkig. “Frankrijk is het mooiste land ter wereld, ” schrijft hij met grote stelligheid en wat heerlijk dat er Fransen wonen en dat hij bij hen mag horen.
Geniet met volle teugen van dit boek, onder het genot van een goed glas wijn van het Château Gort & Gort.
—
Ook verschenen op Leeskost
