De waarheid van ome Chris
Als de ik-figuur, verteller, tekenaar van beroep, vanuit het IJsselgebied waar hij al jaren met zijn gezin woont een telefoontje krijgt uit Amsterdam komen zijn jeugdjaren bovendrijven.
Geschiedenis vervalsen?
Hij is al jaren niet meer teruggewenst in de stad, nu belt Maud Eijlander hem, een oude vriendin uit de Stichtstraat, waar hij zelf opgroeide. Heeft hij zin om langs te komen? De pionier uit die naoorlogse straat, Chris Bloemhart, heeft haar verteld dat hij filmbeelden heeft uit die eerste jaren. Spelende kinderen, sneeuwballengevecht, ergens tussen die kinderen moeten ook beelden van hem zitten. Komt hij kijken? De tekenaar aarzelt. Chris Bloemhart, ome Chris noemden de kinderen hem, hóórt helemaal niet tot de eerste bewoners en wat het precies was weet hij niet meer, maar er hing een luchtje aan die man. Een strafblad of zo, iets duisters. Waarom zou de man richting Maud de geschiedenis willen vervalsen?
De tekenaar aarzelt. Wil hij gaan roeren in de brij van een dikke pap met leugens? Wil hij ome Chris alsnog met de waarheid confronteren of hem uitdagen zelf zijn verhaal te vertellen, inclusief de scherpe randjes? Hij aarzelt, maar besluit toch te gaan. Kennelijk heeft Bloemhart zijn verleden naar anderen toe verkleurd. Misschien speelde de oorlog een rol. Speelden er een drama en een trauma die zo pijnlijk waren dat ze aan het zicht onttrokken moesten blijven.
De tekenaar stelt de kijker van zijn geheugen scherp en begint met vaste hand het beeld van ooit te herscheppen. Hij ziet een meisje dat s nachts kolen steelt. Een vluchteling in een portiek. Een man die haar vertelt dat hij uit Engeland komt: ja, maak dat de kat wijs! Nee echt, kijk maar: een pakje Craven, Engelse sigaretten. De geschiedenis wordt geschetst, tot en met de bezetting toe. Waar blijft Chris Bloemhart nu met zijn beelden?
Knap, soms wat weemoedig werk.
—
