Troost- en bij-je-zijn-verhaaltjes
Mooie blije kakkerlak, prachtig kwakende kikker.
Soms heeft een mens van die dagen dat hij door een vreemde weemoed bevangen is. Weemoed, teleurstelling ook. Omdat die ene wens nooit vervuld is, dat ene lied nooit gehoord. Stille wanhoop, stil verdriet, waarover mensen zwijgen. Tot het op tafel wordt gelegd, uitgesproken tegen een vriend, tegen een vreemde misschien zelfs. En als die het verhaal heeft gehoord komt daar soms plotseling een oplossing boven water. En daarna is het verdriet gestild, worden de tranen gedroogd. Dan gaat het leven weer beter verder.
Dat is de kern van de kleine verhalen uit het mooie boekje Voor elkaar, weer een van die mooie, pure boekjes van meester-schrijver Toon Tellegen.
Nijlpaard
In dit deeltje staan verhalen over dieren – voor Tellegen zijn alle mensen dieren en omgekeerd – die elkaar proberen te troosten als een van hen verdrietig is of als er iets misgaat. Daarmee is het een boeketje bloemen, een boeketje verhalen, voor wie even wat hoop kan gebruiken of een ander goed wil doen. Een boekje als een arm om een schouder, als een brandend waxinelichtje om iemands pad bij te lichten op een donkere dag, een liedje voor iemand die wanhopig in de stilte zit. Toon Tellegen verzamelde dit keer de zorgzaamste en liefste dierenverhalen voor wie goed wil doen. Nodig of onnodig goed, maar zelfs onnodig goed maakt een mens blij.
Neem bijvoorbeeld de kakkerlak. Hij komt het nijlpaard tegen en vertelt hem dat hij op weg is naar de neushoorn, die hem op de thee genodigd heeft omdat hij hem wil troosten. ‘Ben je verdrietig dan’, vraagt het nijlpaard. ‘Nee hoor’, zegt de kakkerlak, ‘maar de neushoorn dénkt dat ik verdrietig ben omdat ik lelijk ben en omdat iedereen mij ontloopt. En dat vindt hij zo vervelend voor mij dat hij mij wil troosten.’ De neushoorn belooft hem dat hij hem zal vertellen dat hij helemaal niet lelijk is, maar juist móói! En dan wordt hij vanzelf weer blij. “Mooi zijn,’ zei de kakkerlak zachtjes, ‘geloven dat je ontzettend mooi bent… wat een eigenaardig gevoel moet dat zijn…’“
Wat een ongelooflijk aandoenlijk, ontroerend verhaal, voer voor mensen en psychologen.
Toon Tellegen (1941) is schrijver en dichter. Zijn dierenverhalen zijn spiegelverhalen, lees ze en herken uzelf. Naast de veelheid aan dierenverhalen schreef Tellegen ook een heel mooi boek met herinneringen aan zijn oudste broer De seringenboom en over zijngrootvader De trein naar Pavlovsk en Oostvoorne. Tellegen schrijft ontroerend, mooi en poëtisch. Hij is ook arts, de kans is groot dat dit beroep hem schoolde in het meelevend en empathisch luisteraar-zijn wat zozeer uit zijn dierenverhalen naar voren komt. Hij is er voor zijn lezers, zijn dieren zijn er voor elkaar.
Ook dit boekje zal weer veel lezers blij kunnen maken.
—
Ook verschenen op Leeskost
