Een poëtisch avontuur
Aan Zabriskie kun je je laven als aan een bron, diep verscholen in een onherbergzaam gebied: een zeldzame plek waar je al je omhulsels kunt afleggen, je van elke substantie en vorm ontdoen. Waar je met een gerust gemoed je huid afwerpt, je vlees laat ontbinden, je skelet verpulveren, tot je niet meer bent dan de herinnering aan een ademtocht, aan lang vervlogen hoop.
In het onwezenlijke duister van een post-apocalyptisch niemandsland, waar alleen nog suggesties van leven ronddolen, welt – hoe onwerkelijk ook – een bron. Ook in levenloze toestand is het zaak om in beweging te blijven, naar de horizon, een ingebeelde zonsondergang toe te stappen. Stel jezelf voor als een ‘doorbloede steen’, als diep onder je voeten borrelend water, neuriënd. Beeld je in dat je opnieuw leert lopen, de bedoeling ervan ontdekt.
Alles opnieuw ontdekken
In Verhelsts wereld heeft niets nog de vorm, de substantie, de betekenis die het ooit had. Alles moet opnieuw ontdekt. Zelfs het licht moet voor het eerst weer in kleuren uitbarsten. Sereen, door het niet meer weten, ga je op zoek naar de leegte in jezelf, om herboren te worden.
Haal diep adem, neem een aanloop en werp je vol overgave in dit poëtische avontuur. Heb geen vrees: ‘Alles komt goed. Wat dat ook mag betekenen’. ‘Wees licht’ en maak kennis met de fantastische Zabriskie, die je misschien, ergens onderweg, een seconde lang zal willen aankijken. Dat is genoeg. Ja, Zabriskie is een fata morgana, maar wat deert dat?
Als literatuur ons zou kunnen gered hebben, steek dan Zabriskie in die verdomde fles. Of begraaf hem aan de bron, in de diepste aardlaag, opdat zij die na ons komen een benul kunnen krijgen van wat hoop, verlangen, dromen betekent. Want daarin zijn wij, mensen, bedreven. Daarin zullen wij, mensen, meesters geweest zijn.
—
Ook verschenen op GeenDagZonderBoek
