Het verhaal is vol avontuur en spanning geschreven
[Recensie] Erik Persoons (1965) is initiatiefnemer van het Schrijfexperiment. Een project waarbij hij scholen en individuele kinderen heeft geprikkeld en gestimuleerd een verhaal in te sturen. Waar bij schrijfwedstrijden er meestal een prijs voor de allerbeste wordt uitgereikt, pleit Erik ervoor dat iedereen winnaar is. Onder zijn regie is zo van iedere geleverde bijdrage een klein of groter deel terecht gekomen in het boek. Zelf geeft hij aan dat 80% van het boek door kinderen is geschreven. De verbinding qua verhaallijnen is door hemzelf gemaakt. Het doel van dit experiment is om de kinderen enthousiast te krijgen of te houden voor het lezen (en schrijven) van boeken. Refugia is het tweede schrijfexperiment na Attractopia uit 2017. Thans loopt de uitvraag voor het derde deel van dit schrijfproject.
Bram voelt zich ongelukkig wanneer zijn beste vriend gaat verhuizen. Hij verliest de lol in zijn dagelijkse leven en wordt tot overmaat van ramp ook nog door zijn ouders op zomerkamp gestuurd. Dit vakantiekamp is de plek waar hij een meisje ziet die hem intrigeert en vervolgens ongevraagd meesleurt in een hele serie spannende gebeurtenissen.
De omslag van het boek heeft de uitstraling van een filmposter. Prachtig. Het boek bevat allereerst een overzicht met alle namen van medeauteurs uit België en Nederland.
Doordat de inhoud door kinderen wordt gemaakt bevat het een correcte kijk op de zaken die kinderen van nu bezig houden. Van hobby’s als gamen, strips lezen, muziek luisteren en YouTube kijken, maar ook de angsten en emoties die kinderen ervaren en voelen. Verlatingsangst, stress-eten als het tegenzit, pestgedrag en het hebben van nachtmerries komen aan de orde. Grappig is het om te lezen dat de kinderen er blijkbaar iets van vinden dat zij van hun ouders niet met hun mobiel in de hand mogen eten. Laat de kinderen een verhaal schrijven en je krijgt ongevraagd van alles van ze terug. Dat vind ik een kracht aan deze methodiek, waardoor het boek ook leuk is voor volwassenen.
Er zit voldoende vaart en spanning in het verhaal. Dit zal de aandacht van de generatie waarvoor dit boek bedoeld is, kunnen vasthouden. Naast focus op de directe hoofdpersonen, is er beperkt aandacht voor de overige karakters in het verhaal. Zij zijn hierdoor eerder figurant, terwijl ik als lezer graag zou weten hoe het hen verder is vergaan, ook in de onderlinge relatie.
Het viel mij op dat de naam van een karakter uit het boek wisselde waardoor Timo afwisselend ook Tibo heette, waarbij ik vermoed dat door een inzender de naam afwijkend gebruikt is.
Het verhaal zal kinderen in de leeftijd van 11 tot 15 jaar enorm aanspreken. Voor jongere kinderen is het allemaal goed te begrijpen maar wellicht iets te spannend. Het verhaal leent zich mede door het hoge tempo en de veelheid aan avonturen prima voor verfilming.
Wanneer iemand zich als auteur ten doel stelt om samen met kinderen een boek te schrijven om zodoende het leesgedrag te stimuleren, roept dat bij mij het woord missionaris of de gedachte aan zendelingswerk op van het geschreven (en te lezen) woord. Onzelfzuchtig in dienst van de toekomst: kinderen. Het schrijfdeel door de doelgroep zelf laten doen, is een geweldig initiatief dat aandacht en vervolg verdient.
Het verhaal is vol avontuur en spanning geschreven. De samenhang tussen alle separate delen is goed geborgd op een enkele uitzondering na. Voor kinderen uit de doelgroep een leuk boek om mee te nemen naar zomerkamp of een andere vakantiebestemming. Ik geef dit boek 3,5 sterren
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
