Aan alles kun je merken dat er een climax aan zit te komen
[Recensie] Het is zomer, een aantal gezinnen op een wat vervallen Schots vakantiepark brengen daar hun zomervakantie door. Genieten is er niet bij, het regent al dagen, de gezinnen hebben niets anders te doen dan elkaar in de gaten te houden. Dan doen ze dan ook volop en als lezer kijk en denk je met de diverse gezinnen mee. Zo is daar het gezinnetje van Justine en Steve met hun twee zoontjes. Justine gaat elke ochtend, weer of geen weer lopen, ze is er dwangmatig mee bezig alsof ze op de vlucht is. Op de vlucht voor haar eigen leven. Via de gedachten van Justine tijdens het lopen, leren we de andere gezinnen een beetje kennen, gekleurd door Justines opvattingen. Over de twee oudjes bijvoorbeeld, David en Mary, die het vakantiehuisje ooit kochten om er met hun kinderen van te genieten. Nu zijn de kinderen de deur uit en kunnen ze terugkijken op heerlijke zomers. Waarom hebben ze hun huisje toch niet verkocht toen dat gezinsgeluk voorbij was? Nu zitten ze daar in dat troosteloze gebeuren, zelf ook in de herfst van hun leven. Geen opwinding meer, geen gesprekstof. David ontvlucht regelmatig om te gaan wandelen, ook zijn gedachten en opvattingen krijgen we mee. In elk hoofdstuk staat een van de bewoners van het vakantiepark centraal, soms een volwassene, soms een kind. Elk van hen valt iets anders op, er komen steeds meer vraagtekens. De toon van het verhaal is donker, er staat iets te gebeuren op het vakantiepark maar met wie en waarom?
Tussen de hoofdstukken plaatst de auteur steeds een bruggetje, in eerste instantie lijken het losse stukjes die niets met het verhaal of met elkaar van doen hebben. Maar er zit wel degelijk een lijn in. Een lijn die de spanning in het verhaal ondersteunt, mee opvoert naar de onvermijdelijke climax.
Een zomers verhaal dus dat helemaal niet zo zomers is. Het speelt zich af in Schotland, het regent er. De Schotten zijn heus wel wat gewend maar dit is ronduit deprimerende regen, regen waartegen niemand bestand is. Niemand? Er is ook nog het gezin uit de Oekraïne, zij lijken zich wel te amuseren. Elke avond klinkt er uit hun huisje harde, moderne muziek. Het irriteert alle andere gezinnen, ze hebben er hun mening over maar iedereen houdt zijn of haar mening in, de spanning loopt onderhuids verder op….
Heel herkenbaar, de perikelen op het vakantieparkje. De diverse gezinnen gaan allemaal op hun eigen manier met de voortdurende regen om. Het jonge stel heeft nu alle tijd om elkaar grondig te verwennen op het gebied van seks, maar zelfs dat gaat op den duur vervelen. De ouders met jonge kinderen hebben het zwaar, maar voor hun peuters is er niets aan de hand. Wat is er nou leuker dan stampen in de plassen en lekker vies worden? De gezinnen met opgroeiende kinderen hebben het zwaarder, de kinderen kunnen zelfstandig buiten spelen maar zien geen gevaar en al helemaal niet wanneer er andere kinderen in de buurt zijn om uit te dagen. Pubers hebben het ronduit verschrikkelijk, dat is op een ‘normale’ vakantie al zo maar nu, in de nog steeds stromende regen, zonder wifi voor de broodnodige sociale media én met een vervelende broer of zus om hun slaapkamer te delen, is het drama voor hen en hun ouders compleet.
De auteur bouwt de spanning goed op. In het begin is het lastig lezen, je zit als het ware in het hoofd van een van de vakantiegangers en de auteur past haar schrijfstijl daaropaan. Later weet je dat pas te appreciëren, dan snap je beter in welke richting het verhaal evolueert. Aan alles kun je merken dat er een climax aan zit te komen en al lezende vang je hier en daar aanwijzingen op. Aanwijzingen die in de richting van mogelijke verdachte personen gaan. Stukje bij beetje denk je dat de puzzel wordt opgelost maar dan weet de auteur je tóch nog te verrassen. Goed gedaan, vier sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
