Fantastische thema’s, maar wat zijn ze slap uitgewerkt
Vaak wordt Marion Pauw samen genoemd met thrillerschrijvers als Suzanne Vermeer, Linda van Rijn en Esther Verhoef. Alle vier schrijven in hetzelfde genre. Daglicht (2008) bracht Pauws werkelijke doorbraak en sindsdien dendert de thrillertrein door. Tijgerlelie is haar nieuwste werk.
Lili vertrekt met haar vriendengroep naar het hotel El Refugio, dat van Lili haar oom is. Hij vraagt haar goed op het hotel te passen, terwijl hij op familiebezoek is. De vriendengroep lijkt dit een leuk en spannend idee, maar besluit op het laatste moment nog een extra groepslid toe te voegen: Monica.
Groepsverhoudingen op scherp
Monica zorgt ervoor dat de groepsverhoudingen op scherp komen te staan. Na een avond met veel drank, loopt het binnen de groep helemaal uit de hand, wat een van de vrienden met de dood moet bekopen. Zeventien jaar later kampt Lili nog altijd met psychische problemen door deze trip met vrienden. Als een van haar oude vrienden zelfmoord pleegt, vraagt dit opnieuw veel van de groep.
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, dit is een van Pauws mindere werken. De schrijfster neemt je mee naar een afgelegen hotel tijdens een winterperiode met veel sneeuwval. De vriendengroep zit gevangen in het hotel en dit zorgt voor spanningen onderling. In het begin leest het boek nog lekker weg, de vriendengroep heeft er zin in en gaat op pad. Eenmaal in het hotel beginnen de onderhuidse steken en plagerijtjes al snel vervelend te worden. Niet alleen voor degene die ze moet ondergaan, maar ook voor de lezer. Kom op zeg, is er dan niemand die zegt dat dit niet de manier is om met elkaar om te gaan? Het roept zelfs plaatsvervangende irritatie op.
Verre van gemakkelijk
Het verhaal wordt afwisselend vanuit het heden en verleden verteld. Deze afwisseling zorgt ervoor dat je nog enigszins geboeid blijft. Je leest vanuit het perspectief van Lilli. Pauw weet goed haar onzekerheden en gevoelens onder de aandacht te brengen.
De thema’s die aan bod komen zijn verre van gemakkelijk: groepsdruk, toxische vriendschappen, psychische problemen en zelfmoord. Pauw windt er geen doekjes om. Maar de spanning mist, die je jammer genoeg pas in de laatste hoofdstukken voelt. Het einde wordt afgeraffeld en komt als een totale verrassing. Hier had Pauw best wat extra pagina’s aan vuil mogen maken.
Tijgerlelie valt vies tegen. Het ontbreekt aan onderhuidse spanning. De hoofdpersoon Lili was daarentegen wel goed uitgewerkt, als lezer leef je mee met alles wat ze moet ondergaan. Ook de heftige thema’s weet Pauw goed neer te zetten. Hopelijk kan haar volgende boek meer bekoren.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
