Wat mij raakt is dat gevoelens worden beïnvloed en gestuurd tijdens het lezen
[Recensie] Hugo Luijten gaf mij complimenten voor mijn recensie van zijn jongste thriller Het jaar van de slang. Een boek dat niet mij maar hem complimenten zou moeten brengen. Hij wist mij in juni te melden dat hij gestart was met een geheim project. Hugo behoort na zijn laatste drie thrillers tot de crème de la crème van wereld der thrillerauteurs. De auteur balanceert op het grensvlak tussen Vlaanderen en Nederland qua wonen en afkomst.
Begin juli wist Hugo te melden dat hij aan een opdracht werkte die ook speelt op het grensvlak van Vlaanderen en Nederland. Als liefhebber van series op Netflix en niet van het Nederlandse product, begon ik enerzijds bevooroordeeld en anderzijds met lage verwachtingen aan het eerste seizoen van de serie Undercover.
Tom Waes, bekend van zijn plezante reisverhalen, kruipt in de huid van Bob Lemmens en gaat als agent undercover bij een criminele woonwagenfamilie in Brabant. Frank Lammers, in Nederland bovenal bekend als de ‘Jumbo reclameman’ speelt met verve de schurk. De serie valt op door weinig bloot (Nederlands handelsmerk), sterke karakters en een lawine aan gebeurtenissen die garant staan voor een gevoel ‘dat dit nooit meer goed kan komen’. Angstaanjagend goed. Iedereen heeft het over deze serie.
In afwachting van het inmiddels op Netflix binnendruppelende tweede seizoen, komt Hugo met de prequel van Undercover. Een geweldig compliment en als fan van de serie kan ik niet wachten tot een van mijn favoriete auteurs komt, met een boek over zo’n goede serie. ‘Ferry Bouwman zit er niet in hoor’, stuurt hij mij nog, om mijn torenhoge verwachtingen te temperen. Tevergeefs. Ik open euforisch mijn recensie-exemplaar nadat ik heb geconstateerd dat Hugo een ‘dunnetje’ heeft afgeleverd in vergelijking tot zijn laatste drie dikke thrillers en begin te lezen.
Bob Lemmens wordt tegen zijn zin undercover geplaatst als cafébaas in het Limburgse grensgebied, de geboortestreek van Hugo zelf, om een bende witwassers te ontmaskeren. Zo simpel kan het zijn. En zo’n waanzin kan het worden. Wat een talent. Dat allesoverheersende, allesomvattende beklemmende gevoel uit de serie, heb ik na één episode (geweldige vondst) alweer te pakken. Vol vaart, vol angst en vol zekerheid dat de ontmaskering aanstaande is, verslind ik het verhaal. Ik ben Bob, ik ben undercover, ik word onrustig en blijf in mijn rol. En na een dollemansrit waarbij het slotstuk in overdrive plaatsvindt, sla ik het boek dicht.
Wat mij raakt is dat gevoelens worden beïnvloed en gestuurd tijdens het lezen. De ‘goeden’ zijn niet louter goed, de ‘slechteriken’ niet alleen slecht. Dat toont de wereld en het leven in het juiste ware perspectief. En dat verrijkt alles tot een uitermate realistisch geheel. Altijd op zoek naar een minpunt, heb ik er slechts één gevonden. Van de glijbaan met een gebroken arm brengt geen vrolijkheid. En dat is alles. Ik ging gevoelsmatig van de wildwater-glijbaan en kwam proestend aan het eind. Hugo Luijten, wat een auteur.
Het succes van deze actiethriller zal waarschijnlijk bepalen of we kunnen uitzien naar een nieuwe Stef Cools of een nieuwe Bob Lemmens. Wat mij betreft is niet kiezen de allerbeste keuze. Dus wanneer de vraag luidt: Alles of niks?, heeft de auteur mijn antwoord. Dat geldt tevens voor de sterren die ik toeken aan dit boek: Alles! Vijf fonkelende sterren voor dit ‘dunnetje’.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
