loslaten maar ook leren accepteren
[Recensie] Tomás Macanza woont en werkt in Antwerpen. Hij is geboren op Paraqi, een klein eilandje net boven de evenaar. Zijn vader Peppino werkte op het vasteland als politieman en was een lokale held op Paraqi. Na het overlijden van zijn vrouw, nam hij Tomás mee naar Antwerpen, de stad waar zijn oma, de moeder van Peppino zou wonen. Helaas bleek zij al overleden te zijn maar de mannen besluiten in Antwerpen te blijven en er als privédetectives te gaan werken. Peppino leert Tomás de kneepjes van het vak maar dan keert hij onverwacht alleen terug naar Paraqi, Tomás in verwarring achterlatend.
“Zo zat hij daar. Zonder vrienden. Zonder plan. Zonder studie. Met een vak dat hij nooit had gewild, maar waar hij inmiddels goed in was geworden. Een sociaal leven had hij nog niet opgebouwd. Daar was in zijn ogen geen tijd voor geweest.”
Tomás is altijd privédetective gebleven, een beetje klungelig en onhandig, geen grootse zaken. Peppino is teruggekeerd naar Paraqi, getrouwd met Pina, samen hebben ze een dochtertje Micól. Op een goede dag wordt Tomás door dr. Jaffe ingehuurd om diens minnares, Camille, op ontrouw te betrappen. Al snel is hij diep onder de indruk van Camille en zij gelukkig ook van hem. Er ontwikkelt zich een stormachtige romance, Tomás geeft dr. Jaffe gauw zijn geld terug en verzwijgt tegenover Camille de ware toedracht van hun ontmoeting. Maar verder zijn ze gelukkig. Totdat Tomás een telefoontje uit Paraqi krijgt, zijn vader lijkt verdwenen te zijn. Dat gebeurt wel vaker en dan wordt Tomás opgetrommeld door de nieuwe vrouw van Peppino, Pina en hun dochter Micól.
Ditmaal wil Camille mee naar Paraqi en dus stappen de jong geliefden op het vliegtuig naar dat kleine eiland. Op Paraqi aangekomen ziet de wereld er ineens heel anders uit. De bewoners van Paraqi zijn een beetje vreemd en erg bijgelovig. Tomás is Paraqi duidelijk ontgroeid, hij wil niets liever dan terug naar Antwerpen. Maar omdat Peppino spoorloos blijft, moet hij toch echt op onderzoek uit. Tomás doet dat vanuit zijn beroep, logisch redenerend en eventuele sporen volgend. Helaas voor hem, werkt dat niet op het mooie eiland, hij moet leren loslaten en openstaan voor alternatieve theorieën. Hij wordt daarbij geholpen door de lokale politieman Franco, die de oude gewoonten aanhangt. De bakerpraatjes uit de jeugd van Tomás komen tot zijn frustratie weer terug, o.a. de praatjes over de visvijver waar vreemde dingen gebeuren.
“Het water lag zo stil en reflecteerde de omgeving zo scherp dat Tomás het gevoel kreeg naar een andere wereld te kijken. Een portaal dat alleen zichtbaar werd in de nacht. Uit zijn buik rees een drang omhoog om erin te springen en in die andere wereld uit te komen. Een wereld die uiterlijk in alles op de zijne zou lijken, maar waar hijzelf fonkelnieuw zou zijn. Een vreemdeling. Zonder rol of plaats. Zonder geschiedenis, zonder angst, en daarmee vrij.”
Wat zou er toch met Peppino gebeurd zijn? Thomas Hofland neemt ons mee op een mooie reis vanuit het kille, natte Antwerpen naar het zonnige stoffige Paraqi.
Vele vreemde vormen is genomineerd voor de BNG Bank Literatuurprijs en dat is volkomen terecht. De auteur weet van begin tot einde te boeien. Eerst met zijn beschrijvingen van een wat klungelige privédetective die zich in de (liefdes)nesten werkt. Later met de beschrijvingen van de eilandbewoners, de bewoners van het eiland van zijn vader, want het is niet meer het eiland van Tomás. Denkt hij. Tomás is nog niet klaar met zijn verleden, hij moet leren loslaten maar ook leren accepteren. Dat alles gebeurt op het mysterieuze Paraqi. Goede auteur die Tom Hofland, daar gaan we beslist nog meer van horen, vier sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
