Boek met een duistere uitstraling
[Recensie] De Hoornse rechercheurs Sanne Philips en Luca Borra onderzoeken een misdaad waarbij een man in zijn slaap gruwelijk is verminkt. Ook op privégebied krijgt Sanne een hoop voor haar kiezen. Haar vriend Will wil graag dat Sanne de dood van zijn overleden vrouw Elize onderzoekt. Will gelooft niet in zelfmoord. Uiteindelijk weet Sanne niet of ze Will wel kan geloven.
Uitgeverij LetterRijn brengt het jongste boek van Melissa Skaye, het zesde deel rond het Hoornse recherche duo Sanne Philips en Luca Borra. Het wordt de VT-reeks genoemd omdat deze letters steevast de beginletters van de twee woorden tellende titel zijn. Al geruime tijd voordat de titel bekend wordt gemaakt, gokt haar lezersschare naar de nieuwe titel. Dat was ook bij dit zesde boek uit de reeks, het Vaste Tafereel. Dat viel nog niet mee voor de lezers om te raden want ook op het vlak van de titel blijkt dat Melissa een creatieve geest heeft.
Het boek heeft een duistere uitstraling. Zowel de lay-out van de omslag, het gebruikte lettertype als de gekozen afbeelding dragen bij aan een gruwelijk en sinister geheel, alvorens je een letter hebt gelezen.
Ik ging er eens goed voor zitten omdat dit jongste boek mijn allereerste kennismaking met het werk van Melissa Skaye zou zijn. Dit zesde deel in de VT-reeks zou ook los van de vorige Vijf Thrillers uitstekend te lezen moeten zijn. Dan kon ik los van het uitkomen van een lang gekoesterde wens om te starten met haar oeuvre ook goed beoordelen of nieuwe lezers hier kunnen instappen.
Melissa heeft een groot talent en laat zien dat het in Nederland en Vlaanderen barst van het schrijverstalent die een groter internationaal podium verdienen. De personages zijn interessant en zijn naast het spelen van een belangrijke rol in het verhaal ook een geloofwaardig deel van het geheel. De namen van de personages blijven hangen en krijgen met haar manier van schrijven een set karaktereigenschappen waardoor ze met een kloppend hart tot leven komen. Zo heb je als lezer al snel kennisgemaakt met een bonte set van personages die sympathie, afkeer, vertwijfeling en wantrouwen bij de lezer oproepen. En voor je het weet, neem je als derde rechercheur actief deel aan de onderzoeken die in dit verhaal plaatsvinden.
En er gebeurt veel. Heel erg veel. Dit houdt de lezer op het puntje van de stoel. Het verhaal is gruwelijk en zit gruwelijk goed in elkaar.
Het verhaal is los te lezen. De auteur gebruikt binnen het verhaal de mogelijkheid middels korte fragmenten om een terugblik te geven die de kersverse lezer voldoende inhoudelijk bij praat. Hierdoor ken ik niet de details van de gebeurtenissen uit de eerste vijf boeken maar heb ik voldoende informatie om deel zes te begrijpen. En dat is uitstekend uitgevoerd.
Voor mij blijven twee zaken overeind. Het is tegen mijn natuur om bij deel zes te beginnen. Ik moest daarmee iets van mijzelf uitschakelen omdat ik altijd alles wil weten en begrijpen. Het andere is dat ik mij afvraag of het hinderlijk is om verwijzingen naar vorige verhalen te krijgen wanneer je alles hebt gelezen. Dat zou een collega-recensent kunnen beoordelen die ze allemaal heeft gelezen.
Het is enerzijds prachtig om veel voorgeschoteld te krijgen als lezer. De creatieve auteur jongleert met verhaallijnen en gebeurtenissen. Het is een lust om te lezen. En anderzijds heb ik medelijden met Sanne. Ze heeft en krijgt wel erg veel te verwerken. Het balanceert voor mij op het randje van wat nog geloofwaardig is. En misschien werd dat voor mij zo, omdat ik het leed van zes boeken in één boek voorbij zag komen.
Ik puf nog even na. En lees sommige passages nog even terug omdat het zo ingenieus in elkaar steekt, dat het mij helpt. De emoties en gedachten van een mens zijn veelal ondoorgrondelijk. De auteur heeft mij weten te verrassen en te verbazen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
