Wrapped up in the Shroud: Chronicle of a Passion

De lijkwade van Turijn, deel 3: 1 boek en 4 passies

In deze reeks artikelen bespreekt Edwin Stok diverse boeken en theorieën over de lijkwarde van Turijn. Lees hier deel 1. En hier deel 2.

[Essay] Een verrassend boek dat essentiële en diepgaande informatie bevat over de Carbon-14 testen die zijn uitgevoerd op de Lijkwade van Turijn. De eerste druk verscheen in 2011. Een revisie verscheen in 2020: Een verhaal van 1 boek en van 4 passies. De eerste passie is wereldwijd bekend als de Passie van Christus. De tweede passie is de binding die alle Shroudie’s ter wereld (sindonologisten) hebben met de Lijkwade. De derde passie in dit boek is de passie van Joseph G. Marino en M. Sue Benford voor de Lijkwade van Turijn. En de vierde passie is de passie die Joseph en Sue voor elkaar ontdekten.   

Onderzoek
Het boek Wrapped up in the Shroud: Chronicle of a Passion is het opmerkelijke verhaal van een man wiens leven draait om het onderzoek naar de Lijkwade van Turijn. Zijn zoektocht bracht hem op jonge leeftijd tot een intrede in een klooster van de Orde der Benedictijnen, waar hij 18 jaren van zijn leven door zou brengen. Vanaf zijn intrede ging hij de Lijkwade van Turijn intensiever bestuderen. Al snel werd hij regelmatig gevraagd voor interviews, radioprogramma’s en televisieprogramma’s. Zijn periodieke nieuwsbrieven over de Lijkwade van Turijn brachten hem in de belangstelling van de grote onderzoeksorganisaties en zijn Prior werkte van harte mee om hem de ruimte te geven, om voor onderzoek en congressen het terrein van de Priorij te verlaten en om externe communicatie te onderhouden met vele geïnteresseerde gelovigen. Joseph G. Marino heeft een B.A. in Theologie (Saint Louis University), werd Priester, heeft wetenschappelijke verhandelingen gepubliceerd over de Lijkwade van Turijn en heeft ruim 40 van zijn levensjaren aan deze Lijkwade gewijd. Joseph Marino is momenteel eerste Vice President van de Bestuursraad / Penningmeester voor het vermaarde instituut STERA (Shroud of Turin Education and Research Association) dat onder meer de beroemde website Shroud.com verzorgt, en hij is lid van de Raad van Adviseurs voor het Lijkwade Centrum van Zuid California (Shroudcenter.com).  In de zomer van 1998 verliet hij de Orde der Benedictijnen en solliciteerde naar een aardse baan. Twintig jaar later, op 1 oktober 2018, ging hij met pensioen.  

M. Sue Benford 
Magdalena Sue Benford en Joseph Marino hadden al contacten tijdens zijn Priesterschap. Nadat Joseph de kloosterorde had verlaten kwamen Sue en hij dichter bij elkaar en ze besloten om samen door het leven te gaan. Sue bracht Joseph verder in zijn onderzoek naar de Lijkwade. Samen bereikten zij de doorbraak in de argumentatie en in de bewijsvoering over de foutieve resultaten uit de C-14 test van 1988.  

M. Sue Benford had een B.S.N. van de Universiteit van Tennessee en een Master graad aan de Ohio State University. Sue was Executive Directeur van een non-profit biomedische organisatie in Ohio en ze was moeder van twee kinderen. Op 6 april 2009 overleed Sue na een onmogelijk gevecht met borstkanker. Ze was pas 51 jaar. 

De herdruk in het jaar 2020 verscheen met een voorwoord door de President van STERA, de heer B. Schwortz. Dat alleen al geeft een signaal over de waarde van de argumenten in het boek. Net zo bijzonder is het persoonlijke accent dat Schwortz er aan geeft waar hij vertelt hoe de sterke band tussen hem en de auteur is gegroeid. 

Essentie
De grote lijn van dit boeiende verhaal is hoe de auteur Joseph G. Marino stap voor stap in zijn leven geleid wordt naar posities waardoor zijn studie naar, en zijn informatie over, de Lijkwade van Turijn steeds meer kracht krijgt. Marino begint met informatieverspreiding, hij komt vervolgens in de Orde der Benedictijnen terecht waardoor ieder woord van Marino in de schrijvende pers en op de radio een groter gewicht krijgt, en in de volgende levensfase nadat hij het klooster heeft verlaten is M. Sue Benford de stimulans voor hun gezamenlijke onderzoek. Samen brengen zij de blik van de wereld naar de redenen waarom de 1988 Carbon-14 test een verkeerd resultaat opleverde. Tot op de dag van vandaag is Joseph Marino een vurig verdediger van wat hij samen met Sue ontdekte en voor het voetlicht wist te brengen. 

Getalenteerd
Joseph G. Marino vormde zichzelf tot een getalenteerde onderzoeker, auteur en debater op het terrein van de Lijkwade van Turijn. Hij is een goed gedocumenteerd man die een indrukwekkende dossierkennis heeft, hij is toegewijd en bleef zijn hele leven open en bereid tot communicatie als iemand hem op een respectvolle manier benaderde. 

In het eerste hoofdstuk waren enkele hoofdrolspelers in het STURP team vooringenomen en wisten zeker dat ze binnen het eerste uur van onderzoek feilloos zouden bewijzen dat de Lijkwade van Turijn nep was. Dat was in het jaar 1978. We zijn vandaag 45 jaren verder. De nepgedachte van destijds is nooit uitgekomen. Dat is een anekdote om over na te denken dames en heren. De auteur vertelt in dit hoofdstuk ook hoe hij in aanraking kwam met de Lijkwade, op een dag in de maand maart 1977. Bijna 3 jaar later zou hij als postulant intreden in een priorij. 

Missouri
Inmiddels had Joseph Marino al heel wat informatie verzameld over de Lijkwade van Turijn. Hij begon lezingen te geven in heel het St. Louis, Missouri gebied. In 1981 bezocht Joseph een tentoonstelling over de Lijkwade van Turijn in Northbrook illinois. De voorlopige onderzoeksresultaten van het STURP team, dat in 1978 vijf dagen hands-on onderzoek had gedaan op de Lijkwade, werden op die tentoonstelling toegelicht. In de jaren ’80 begon Marino ook met het verspreiden van een nieuwsbrief over de Lijkwade van Turijn, en die activiteit breidde zich al snel uit naar enkele tientallen landen. In 1986 woonde Joseph zijn eerste conferentie over de Lijkwade bij en hij had zijn eerste persoonlijke ontmoeting met een aantal leden van het STURP team. Na afloop verschijnt er een persartikel over die conferentie die voor Joseph erg onrechtvaardig voelt. En ineens krijgt Joseph de kans om in een landelijk uitgezonden radio-interview zijn mening en visie te geven. De naam Joseph Marino was vanaf dat moment een gevestigde naam in de wereld van het Lijkwade onderzoek.  

Waarschuwingen
In het najaar van 1986 zet Joseph zijn volgende stap bij de Orde der Benedictijnen. Zijn noviciaat begint en dat betekende dat hij een afgeschermder leven ging leiden waardoor hij zich gedurende het noviciaat niet met studie naar de Lijkwade kon bezighouden. Het was juist in deze periode dat de methodiek gekozen zou worden voor de 1988 carbon-14 datering van de Lijkwade. Dr. Meacham schreef toen de later profetische woorden “het zou heel erg zijn indien de laboratoriumtesten eenzelfde eenduidige resultaat  opleveren maar de uitkomst fout zou zijn omdat er verkeerde of besmette draden wordt gebruikt”. Dr. Adler onderschreef die waarschuwing van Meacham. En archeoloog Paul Maloney waarschuwde toen hij hoorde van een ondoordachte protocolverandering voor de laboratoriumtesten. In januari van het jaar 1988 onderschreven Dr Gove en Dr Harbottle deze vrees. 

Alle waarschuwingen ten spijt werd er niet geluisterd. Joseph Marino was toen net klaar met zijn noviciaat bij de Benedictijnen en vernam dat er niet ter controle testen zouden worden gedaan op verschillende plaatsen van de Lijkwade. In plaats daarvan werd er slechts 1 hoekje van de Lijkwade gekozen, en dan ook nog juist dat stuk dat direct twijfel opriep. 

1988 
Op 13 oktober 1988 werd wereldwijd bekend gemaakt dat de carbon-14 test bepaalde dat de Lijkwade van Turijn uit de periode tussen het jaar 1260 en 1390 kwam. De laboratoria die de testen hadden uitgevoerd weigerden echter om hun “ruwe data” vrij te geven. Dat was de eerstvolgende alarmbel. Er werden ook geen ‘getuigen’ uitgenodigd uit de Kerkelijke wereld om de laboratoriumtesten bij te wonen nadat er eerder geen laboratoriumleden aanwezig waren geweest bij het verwijderen van stukjes draad uit de Lijkwade. De irritaties begonnen wederzijds op te lopen. 

Twijfels 
Joseph Marino wist door details in het Hongaarse Bid Manuscript dat er hele specifieke eigenschappen van de Lijkwade al bekend waren in een voorliggende periode. De testresultaten van 1260 – 1390 begonnen dus al met een te late periode. Een kunstmatig fotonegatieve afbeelding (een vervalsing) in de Lijkwade kon ook überhaupt niet uit de Middeleeuwen komen omdat fotografie pas in de 19^e eeuw ontdekt werd. Ook was er, tegen de protocollen in, geen chemische analyse gedaan. Er ontstonden serieuze twijfels over de testresultaten. 

Politiek of eigenbelang? 
In het boek laat de auteur zien hoe er een strijd ontvlamde over de carbon-datering, en vanaf 1998 (negen jaren later) ook binnen de rangen van de Lijkwade-onderzoekers over geloofwaardige oorzaken voor de unieke lichaamsafdruk in de Lijkwade van Turijn. Deze strijd strekte zich uit over verschillende conferenties en zelfs over peer-reviewing van academische verhandelingen. De wereld van het Lijkwade onderzoek werd er niet fraaier op, en de lezer krijgt af en toe de indruk dat er mogelijk hoog politiek spel is gespeeld of dat er een zekere mate van eigenbelang heeft meegespeeld. “Je hebt de ideale wereld en je hebt de echte wereld”. Joseph Marino gebruikte deze woorden in een heel andere context, maar ze hadden ook hiervoor model kunnen staan. 

Katoen
Eén van de deelnemende laboratoria (Oxford) liet achteraf weten dat er katoen in de teststof zat, terwijl ze linnen hadden moeten testen, aldus het boek. Dat katoen was mogelijk in het verleden gebruikt om de Lijkwade te repareren. Ook het jaar 1532 werd geopperd. Er was toen een brand in Chambery, Frankrijk, in de kapel waar de Lijkwade zich bevond. Het vuur en de hitte hadden stukjes van de Lijkwade aangetast en de reparaties waren gedaan met stof uit de 16^e eeuw(!). 

Internet
In de jaren 1990 werd het internet een publiek medium. Op deze manier kon heel de wereld bereikt worden voor het verspreiden van informatie, en met een snelheid waar de krantenwereld zich niet meer mee kon meten. Zo werd in 1996 ook de website https://www.shroud.com  opgericht. Eén van de argumenten die meteen ontkracht kon worden was de fantasie dat Leonardo da Vinci de Lijkwade-artiest was geweest. Zelfs met de foutieve Carbon-14 datering (1260 – 1390) en de geboortedatum van Leonardo da Vinci ( 15 april 1452 Leonardo da Vinci (1452-1519) Italiaanse kunstenaar (cultuurarchief.nl)  +  Het leven van Leonardo Da Vinci | Online Gallery  ) is het overduidelijk dat het om een wilde fantasie gaat die niet gebaseerd is op feiten. Zelfs in onze 21^e eeuw steekt deze fantasie nog steeds de kop op.  

Katoen weer 
In de aanloop naar de conferentie van het jaar 2000 waren M. Sue Benford en Joseph G. Marino samen op zoek naar een goede verklaring over de verkeerde carbon-14 uitslag. De reeds eerder opgedoken katoen-opmerking van het Oxford laboratorium nam nu een centrale plaats in. Sue en Joseph stuurden foto’s zonder uitleg naar diverse fabrikanten en alle reacties gaven een reparatie aan. Zelfs de methodiek van de reparatie werd nu duidelijk. Er kwam zelfs een extra verklaring voor de specifieke hoek die ontbrak in de Lijkwade en die via een reparatie werd gecamoufleerd; In het jaar 1531, enkele maanden slechts voor de brand die de Lijkwade zou beschadigen, stierf de hertogin van Savoye. In haar testament stond dat een stukje van de Lijkwade geschonken moest worden aan haar kerk. 

Deze hertogin was de erfgename van de Keizerlijke familie Von Habsburg. Iemand met ontzettend veel macht, invloed en geld. Het was nu plausibel dat het katoen van de reparatie ofwel was gebruikt voor de Savoye erfenis laat in het jaar 1531, ofwel dat het katoen was gebruikt om de brandschade te repareren in het jaar 1532. Nu moesten Sue en Joseph op zoek naar harde, controleerbare feiten. 

De eerste bevestigende informatie kwam van een nauwgezet onderzoek uit 1976 door Riccardo Gervasio. Hij beschreef hoe er aan de bovenkant van de Lijkwade van Turijn in de linker- en rechterhoek slijtstukken waren gerepareerd en gerestaureerd gedurende de Middeleeuwen. 

Een andere bevestiging was te lezen in een oorspronkelijk Italiaanse verhandeling uit 1993 (die pas vertaald werd naar het Engels in 2014) door Maria Grazia Siliato die verschillende reparaties  aan de Lijkwade van Turijn beschrijft. 

Gevonden 
Sue en Joseph kregen in hun zoektocht naar feiten onverwachte en inspirerende hulp van een voormalig lid van het STURP team, Ray Rogers. Hij bewees de overeenkomst tussen onderzoeksmateriaal uit 1973 (Gilbert Raes) en het onderzoeksmateriaal uit 1988 dat gebruikt was voor de Carbon-14 datering van de Lijkwade van Turijn. In 2002 werd een wetenschappelijke verhandeling van Ray Rogers gepubliceerd en het werd door de pers opgepakt. Een belangrijk argument in zijn verhandeling was de stelling van Beta Analytic, de grootste leverancier van carbon-dating: ‘Bij een mix van 60% textiel uit de 16^e eeuw en 40% textiel uit de 1^e eeuw komt de Carbon-test uit op de 13^e eeuw.’ Het volgende bewijs in het onderzoek van Ray Rogers diende zich aan: De testdraden voor 1988 waren uit dezelfde hoek gesneden als de Raes draadjes. De gebruikte draden (ter reparatie) waren gekleurd met de plantaardige Arabische gom om het wittere katoen dezelfde kleur te geven als het oudere linnen van de Lijkwade (!). Achteraf bleken er stukjes van de omstreden Raes testdraadjes al getest te zijn in 1982 met twee uitkomsten: Er was een verschil van meer dan 1000 jaar. Ook was er een verschil in gewicht van de verschillende vezels en een verschil in chemische compositie met het linnen van de Lijkwade. Ultraviolette fluorescentie fotografie bewees eveneens dat de testdraadjes afwijken van het linnen van de Lijkwade. Zowel de Raes draadjes als de Carbon-14 draadjes zijn zwaar behandeld met Arabische gom. 

In 2002 gebeurde er nog iets anders met de Lijkwade van Turijn. De Rooms Katholieke Kerk liet een restauratie uitvoeren zonder de wetenschappers die de Lijkwade bestuderen te betrekken bij de voorbereidingen of zelfs maar bij de formulering van de randvoorwaarden. Reacties daarop zijn te lezen op: Comments On The Restoration (shroud.com)  

Het analyse werk van Ray Rogers bleef niet onopgemerkt. In december 2003 ontving hij restanten van de 1988 testdraadjes die nog niet waren gebruikt. Onderzoek op deze draadjes bewees dat de draadjes uit de carbon test dezelfde afwijkingen hadden als de Raes draadjes. Zijn onderzoek onderging een gedegen peer-review en werd gepubliceerd op 20 januari 2005. Pyrolysis-mass-spectrometrie, microscopisch en microchemisch onderzoek toonden aan dat de carbon-14 testdraadjes van een andere samenstelling zijn dan het linnen van de Lijkwade van Turijn. Hoge resolutie-foto’s lieten eveneens een reparatie aan de hoek van de Lijkwade van Turijn zien. De oorzaak van de foutieve 1988 Carbon-14 test was gevonden. 

In een boek getiteld “DNA of God?” uit 1999 had auteur Leoncio A. Garza-Valdes nog het idee opgevoerd dat de plantaardige laag die hij op de testdraadjes had gezien, een bioplastische afzetting was. Hij nam daarbij aan dat dat voor heel de Lijkwade zou gelden. Slechts enkele jaren daarna zou zijn theorie door het uitvoerige onderzoek van Ray Rogers, M. Sue Benford en Joseph G. Marino weerlegd worden. 

M. Sue Benford en Joseph G. Marino organiseerden in augustus 2008 een conferentie over de Lijkwade van Turijn. Chemisch specialist Robert Villarreal van het Los Alamos Nationale Laboratorium presenteerde daar de uitkomsten van nieuwe onderzoeken, die bewezen dat de draadjes die in 1988 getest waren, deels uit katoen bestonden die geen deel uitmaakten van de originele linnen stof van de Lijkwade van Turijn. Dit rapport bevestigde de publicatie van Raymond Rogers uit 2005. 

Discovery Channel heeft vlak voor de Kerstdagen 2008 nog een documentaire uitgezonden over de nieuwe onderzoeksresultaten en het werk van Sue Benford en Joseph Marino. 

In de navolgende jaren zouden er verschillende wetenschappelijke verhandelingen verschijnen die de aanwezigheid van het katoen in de testdraadjes van 1988 beschreven. 

In januari 2009 ging de medische situatie van Sue Benford hard achteruit. Op 22 maart 2009 werd ze acuut opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd geconstateerd dat de kanker zich reeds in stadium 4 bevond. In de eerste dagen van april 2009 werd Sue opgenomen in een hospice. Daar is ze overleden in de vroege ochtend van 6 april. 

Na een conferentie in 2014 schreef Pam Moon een verhandeling over de aanwezigheid van katoen, kleurstof en Arabische gom in de testdraadjes uit 1988: Dye 8th Dec (shroudofturinexhibition.com)  (22 bladzijden)  In 2016 kwamen er twee korte films uit over de ogenschijnlijke fouten die gemaakt waren bij de 1988 Carbon-14 testen. 

Joseph G. Marino schrijft en publiceert nog steeds verhandelingen over de Lijkwade van Turijn. In 2020 voltooide hij een update van zijn (eerder in 2011 verschenen) boek. Het is deze update waarover deze recensie gaat. 

Enkele observaties van de recensent:
Door het centrale onderwerp van zijn boek, de Carbon-14 test uit 1988, heeft auteur Joseph G. Marino een levende herinnering geschreven aan het werk dat Sue en hij verzet hebben. Zo lang de discussie over de ouderdom van de Lijkwade van Turijn door gaat, blijft zijn boek een levend monument voor Sue die de liefde van zijn leven was naast Christus. Sue, haar inzichten en haar inspanningen, komen veel voor in zijn boek maar bijna altijd functioneel. En dat is jammer. Ooit, op een dag hoop ik een boek tegen te komen van Joseph G. Marino, dat de titel zal hebben “Sue, ik en de Lijkwade van Turijn”. Dit boek, als het er ooit zal komen, mag wat mij betreft alle appendices schrappen die nu ongeveer de helft van het boek beslaan. In plaats daarvan en in plaats van alle objectieve informatie en letterlijke briefwisselingen, hoop ik dat Joseph een boek schrijft over de mooiste herinneringen uit de 10 jaren dat Sue en hij samen door het leven gingen. De tedere momenten, de mooiste lach-momenten, de roddel ’s avonds op de bank. Kortweg, de momenten die hen samen gelukkig maakten terwijl zij hun leven niet alleen aan elkaar maar ook aan de Lijkwade hebben gewijd. 

10 (jaren) is in Bijbelse betekenis het getal van perfectie. Wie weet, sluit Joseph zijn nieuwe boek wel af met deze zin: “In liefdevolle herinnering aan Magdalena Sue Benford: 10 juli 1957 – 6 april 2009”. 

Sue was niet alleen een gerespecteerde eigenaar-directrice van een non-profit organisatie, academica, auteur, moeder en echtgenote. Ze kreeg ook visioenen die inhoudelijk allemaal bleken te kloppen. Vind daarvan wat u wilt. U mag het onwennig vinden en u mag er agnostisch tegenover staan. Voor Sue en Joseph waren ze heel reëel omdat haar visioenen klopten en tot resultaten hebben geleid in het onderzoek naar de Lijkwade van Turijn, die tot op de dag van vandaag in wetenschappelijke verhandelingen verwoord worden. Wat mensen veelal makkelijker vinden om te aanvaarden, is dat partners van overleden echtgenotes / echtgenoten tot ver na een overlijden het gevoel hebben dat de ziel van hun partner nog bij hen is, en hen van tijd tot tijd laat merken dat ze niet helemaal alleen zijn. Dat overkwam Joseph ook, en nog steeds. Soms bestaan er op onze aarde grote liefdes die de grens van dood en leven overschrijden. Of tussen normaal en paranormaal. Tussen hier en de Eeuwigheid. Soms is er meer mogelijk dan wat we kunnen verklaren.  

—

Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow

Dit essay is in de Engelse en Duitse taal eerder verschenen op Academia.edu