Boeven klossen door het fijnzinnig psychologische drama
[Recensie] Liefde kan aanzetten tot de meest bizarre beslissingen. Zoals je geliefde ombrengen met voorbedachte rade. Of je oudste dochter verwaarlozen omdat je gekker bent op je jongste. Met deze ingevingen steekt de Vlaamse thrillerauteur Johnny Bollé het oeroude thema liefde in een origineel jasje.
Ook nog eens op een creatieve manier. Hoofdpersoon Gabriël van Meenen verlaat na twintig jaar de gevangenis. De vrijheid is voor hem even doelloos als de celstraf, want zijn grote liefde Tom leeft niet meer. Aarzelend pakt hij de draad weer op via een baantje in een hamburgertent en een piepklein kamertje driehoog achter. Een eenzaam bestaan in de schaduw van het leven, precies zoals Gabriël zich voelt. Dit is geen harde crimineel, dat is duidelijk.
Twintig jaar terug in de tijd
Bollé voert de lezer twintig jaar terug in de tijd, waar hij laat zien hoe het zover kon komen. De onzekere Gabriël is opgegroeid in een gezin dat de dood van een baby nooit heeft verwerkt. Zijn alcoholische moeder laat hem elke dag voelen hoe ongewenst hij is. Maar als hij een relatie krijgt met de oudere Tom, komt hij in een liefdevol gezin dat hem laat delen in de warmte. Het gaat mis als Tom Gabriël overhaalt om de schuchterheid overboord te gooien.
Goed gedoseerd onthult de auteur de keuzes van de personages, hun motieven en de gevolgen. Een slimme zet is het opvoeren van een divers aantal personages, waarmee Bollé meerdere verhaallijnen inkleurt. Het maakt Alsof ik nooit heb bestaan tot een dynamisch verhaal, waardoor het niet opvalt hoe gestaag de opbouw verloopt.
In zijn blootje in een natuurplas
Johnny Bollé heeft zich daarmee ruimte verschaft voor details die de karakters mooi schetsen. Bijvoorbeeld de branie waarmee de 25-jarige Tom in zijn blootje in een natuurplas duikt en de preutsheid waarmee de twintigjarige Gabriël aarzelt aan de oever, bang om betrapt te worden. Bijna zou je vergeten dat Alsof ik nooit heb bestaan een thriller is, en dat is een verademing. De personages, hun achtergronden en hun motieven krijgen de volle aandacht die ze verdienen.
Maar zo knap als Bollé het verleden verweeft met het heden, zo plat klost de misdaad door het fijnzinnig psychologische drama. Boeven komen geforceerd over. Zo draagt eentje een bivakmuts als hij een ontvoerde vrouw gaat doden. Overbodig als je je slachtoffer gaat doden, maar kennelijk nodig omdat de lezer nog niet mag weten wie de dader is. Tegen het einde raffelt Bollé de criminele noot af. Niet door knap optreden van de good guys, maar doordat de politie ingrijpt.
Kracht en tragedie verenigd in de liefde
Het laatste akkoord is gelukkig weer voor het grote thema: hoe kracht en tragedie in de liefde verenigd zijn. Jammer dat als Alsof ik nooit had heb bestaan tegen het einde wat haastig afgewerkt is. Zo komen de mierzoete volzinnen goedkoop over waarmee een ontspoorde dochter berouw toont: “Wat ik je heb aangedaan is onvergeeflijk”.
Het laatste hoofdstuk, die Gabriëls fatale keuze onthult, is echter weer even sterk als de briljante start. Geen woord te veel, een open einde dat toch voor maar één uitleg vatbaar is. Het doet de zwakke plekken in één klap vergeten.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
