Schrijver tart postume status met twijfelachtige nalatenschap
[Recensie] Luc Deflo overleed in 2018 op zestigjarige leeftijd. Met de uitgeverij had hij de afspraak gemaakt nog vier boeken postuum te laten verschijnen. Dit is de allerlaatste thriller van Deflo. Het verhaal gaat over een vijfvoudige moord in een groot landhuis in de bossen van het Vlaams Brabantse Keerbergen.
Rechercheur Dick Deleu van de politie Mechelen heeft aanvankelijk meer vragen dan antwoorden over de beestachtige wijze waarop de slachtoffers zijn omgebracht. Zijn collega en tevens levenspartner Nadia Mendonck verdeelt haar aandacht tussen haar parttime recherchebaan en de zorg voor haar pleegdochter die in coma ligt.
Op de typische Deflo-wijze start het verhaal. Met tot in detail beschreven gruwelijkheden verhaalt hij over het onderzoek. De familieleden die in het landhuis met de naam Carpe Diem woonden, krijgen na hun dood meer en meer een gezicht. De mensen die in hun nabijheid verbleven rondom de misdaden, komen stuk voor stuk in het verdachtenhoekje terecht.
En daarmee wordt het een Deflo met Agatha Christie-trekjes. En dat is geen compliment. Luc Deflo was een auteur die zijn lezers tot waanzin bracht met meermaals een plottwist en verrassende personages in zijn verhalen. Hij gebruikt veel Vlaamse woorden, wat charmant is, maar die vaak worden herhaald, tot vervelens toe.
Het onderzoek levert al vroeg een tijdlijn op waarin de gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, zonder dat het duidelijk wordt hoe ze tot deze tijdlijn zijn gekomen. Daarmee wordt de uiteindelijke gebeurtenis terugvertaald naar de benodigde resultaten en niet andersom.
En zo zijn er meer zaken die niet goed uit de verf komen. Een ander voorbeeld is een ongebruikelijk voorval, dat twee keer voorkomt. Mensen krijgen naar buiten opengaande slaapkamerdeuren en voordeuren tegen zich aan, terwijl alle slaapkamerdeuren en voordeuren in werkelijkheid naar binnen opengaan.
Onderzoeksresultaten liggen al op straat voordat het politieapparaat op de hoogte is. Maar niemand verbaast zich hierover.
“Dit was zonder enige twijfel de meest raadselachtige en complexe moord van zijn met bloed, zweet en moorden doordrenkte carrière.”
Bloed, zweet en moorden is een mooie beeldspraak. Ik kan de rest van de bewering niet onderschrijven. Als niet-rechercheur had ik de zaak al vroeg opgelost. En dat gebeurde mij bij de boeken van Deflo nagenoeg nooit.
Niet alles is van een mindere kwaliteit. Goed is de gekozen afwisseling in vertelperspectief tussen dader en speurders, die werkt spanning verhogend. Genoten heb ik van de letterlijke weergave van de slachtofferprofielen en het bestaan van stekkerdozen met SIM-kaartje en afluisteropties. Toch levert dit niet de grande finale op waarop de Deflo-kenner hoopt. Carpe Diem is niet het magnus-epos geworden van de meester dat zijn nalatenschap zou hebben verrijkt.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
