[Recensie] In De cursus gaat het over Carol. Carol wil graag een boek schrijven, maar door omstandigheden is het er nog niet van gekomen. Totdat haar vriendin Christy vertelt over een schrijfcursus die zij het jaar ervoor gevolgd heeft. De cursus wordt op een afgelegen eiland door bestsellerauteur Victor Aster gegeven. Op het eiland zijn laptops en telefoons niet toegestaan, hierdoor kunnen de cursisten zich volledig focussen op het schrijven van hun verhaal. Carol besluit te gaan. Samen met acht andere cursisten komt ze aan op het eiland. Vol vertrouwen en goede moed begint ze aan de eerste les. Maar de volgende dag gaat het al mis. Twee mensen raken vermist en worden niet veel later teruggevonden. Dood. Communicatie met het vaste land blijkt niet mogelijk, niemand heeft zijn of haar telefoon stiekem meegenomen. Samen met Victor en haar medecursisten moet Carol nog zes dagen zien te overleven voordat de veerpont ze weer komt ophalen. Redden ze dat?
Dit is het eerste boek dat ik van Post gelezen heb. Op de achterkant is vermeld dat hij een keer de Gouden Strop heeft gewonnen, met een ander boek nog eens genomineerd is geweest, dat hij de Diamanten Kogel heeft gewonnen en dat zijn werk in diverse talen is uitgegeven. De verwachtingen waren dus hoog.
Vertrouwen en goede moed
Het verhaal is onderverdeeld in dagen en begint met ‘de aanleiding’. De cursus begint in ‘dag 1’. Dag 1 vond ik erg langdradig. De eerste les van de cursus in helemaal uitgeschreven. Op dit moment had ik het gevoel dat ik zelf die cursus aan het volgen was in plaats van dat ik een boek las over een persoon die een cursus volgde. Ik kreeg het gevoel dat Post pagina’s aan het vullen was. Wel vond ik het leuk dat er een recent boek van Stephen King genoemd werd, hierdoor kreeg ik een idee van de tijd waarin het zich afspeelt. De rest van de delen waren prima door te komen, hier en daar had er nog een beetje spanning bij gekund om het wat vlotter te maken, maar het was zeker niet slecht.
Het verhaal heeft verschillende verhaallijnen. De ‘hoofdlijn’ is die van Carol. Haar vriend Mark, een medecursist en schrijver Victor Aster hebben ook een eigen verhaallijn. In het begin had ik een beetje het gevoel dat die van Mark nutteloos was, later is zijn deel wel weer belangrijk, dus ik snap dat Post ervoor heeft gekozen om zijn verhaallijn vanaf het begin mee te laten spelen. Persoonlijk had ik dat dan wel wat vlotter willen hebben, nu komen er dingen in voor die niks met het verhaal te maken hebben, zoals het ontwerp dat Mark gemaakt heeft voor het huis van een vriend van hem (Mark is architect) waar dan heel diep op ingegaan wordt. Ik had van bepaalde personen graag meer willen zien. Ik kan helaas niet toelichten van wie ik meer had willen lezen en wat ik had willen lezen, want dan zou ik te veel weggeven.
Het is absoluut niet zo dat het verhaal heel veel tekortkomt door die ‘missende’ verhaallijnen, maar ik denk dat het voor heel veel meer spanning kunnen zorgen. Al vrij snel had ik door hoe de vork in de steel zat. Ik weet niet of dat de bedoeling is van de schrijver of niet, maar ik vond het zelf een beetje jammer. Ik heb heel lang moeten wachten tot het moment waarop mijn vermoedens werden bevestigd. Als het zijn bedoeling was geweest, dan had het heel veel spannender kunnen worden door, zoals hierboven genoemd, een verhaallijn eerder te laten beginnen of er een extra toe te voegen. Ook hier kan ik verder niet over uitweiden anders zou ik alles al verklappen. Tot slot had ik meer van het einde verwacht, ik vond het nu te vlak. Het verhaal komt in een keer ten einde, maar ik heb niet het gevoel dat het ook afgelopen is. Ik miste vooral de emoties. De tranen of de woede of blijdschap.
Een epiloog met een verhaaltje over waar de personages na, bijvoorbeeld, een jaar staan, had ook een mogelijkheid geweest. Dat was misschien zelfs wel een perfecte afsluiting geweest. Dit boek krijgt van mij drie van de vijf sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
