Nagelbijtende momenten
[Recensie] Het horror of ook wel Gothic genre met zijn verhalen over geesten, spoken en seances komt niet zo vaak meer voor. Ooit was het razend populair, zo kennen we onder andere Mary Shelley’s wereldberoemde Frankenstein en het meer recentere werk van Anne Rice met haar Vampierkronieken (de populaire film met Tom Cruise in de hoofdrol Interview with a vampire is hierop gebaseerd). Het is een intrigerend genre, waar je heel veel richtingen mee uit kan. Hoewel het vaak onrealistische verhalen zijn, hebben ze wel vaak diepgaande betekenissen. Ik was dan ook benieuwd naar De Kluwen van de Nederlandse Terrence Lauerhohn; hoe zal hij dit genre interpreteren? Hoe donker zal hij zijn verhaal maken?
Karl, Marten, Rick en Ton zijn niet alleen filmmakers, ze zijn ook goede vrienden. In een sensatiebelust televisieprogramma maken ze reportages over paranormale verschijnselen. Ze besluiten zichzelf te laten opsluiten in het huis waar enkele jaren geleden Elisabeth Demort stierf. Zij kon contact leggen met overledenen en deed onderzoek naar Jack Fringe, de eerste bewoner van het huis. Al snel blijken ze in de val te zijn gelopen van ‘De Kluwen’ een boosaardig schepsel die bovendien de mensheid bedreigt. Het wordt een gevecht op leven en dood.
De auteur heeft een nagelbijtende horror geschreven met De Kluwen. Het doet wat denken aan een mix van de gekende tv-serie Ghostbusters (een stel vrienden die op spoken jagen) en de betere horrorfilms die de hedendaagse bioscoopzalen overrompelen. Het verhaal lijkt wel een film, er zijn heel wat onverwachte wendingen en bevat soms (overdreven) gruwelijke scènes die niet meer realistisch lijken.
Terrence heeft een fijne schrijfstijl waarbij hij met momenten mooie beeldende zinnen maakt. Ik vond het jammer dat hij dit niet gans het verhaal aanhield. Wanneer de spanning te snijden was, verviel hij vaak in een eenvoudiger stijl, die naar het einde toe zelfs chaotisch werd. De plot zelf is redelijk voorspelbaar, maar toch is de auteur erin geslaagd er heel wat onverwachte wendingen in te verwerken. Af en toe had ik wel het gevoel dat er wat in herhaling gevallen werd, waardoor mijn aandacht verslapte.
De personages zijn karakteristiek en herkenbaar. Maar enkel Rick en Karl krijgen veel diepgang, zij zijn dan ook de hoofdpersonages. Ik miste meer informatie over Elisabeth Demore, ik was nieuwsgierig naar wie zij was en bleef een beetje op mijn honger zitten. Ook het personage Jack Fringe had ik liever meer uitgewerkt gezien. Wie was hij? Waarom handelde hij op deze manier? Vanwaar kwamen zijn beweegredenen?
Het einde van het verhaal was gruwelijk, grauw, zwart, … maar met momenten toch wel wat overdreven en soms ook chaotisch. Maar dit is nu eenmaal eigen aan dit soort verhalen en was ook helemaal niet storend. Integendeel, het zorgde voor enkele nagelbijtende momenten. De auteur heeft zich gewaagd aan het niet zo eenvoudige horrorgenre en is geslaagd om met De Kluwen een spannend, donker, verhaal te brengen. Voor mij smaakt dit zeker naar meer. 3.5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
