Onze Roelant was afgelopen week aanwezig bij de lezing van Paolo Cognetti bij Boekhandel Athenaeum in Amsterdam en schreef een leuk verslag én maakte een babbel met de auteur. Lees snel verder!
Als je als uitgever van een tot voor kort onbekende, Italiaanse schrijver in één jaar tijd van zijn boek al 17 drukken hebt kunnen uitbrengen, kun je wel spreken van een hype. Paolo Cognetti is de schrijver die dat geflikt heeft met zijn boek “De Acht Bergen”. Hij is in Amsterdam uitgenodigd om over zijn boeken te komen praten. Op een klein, gezellig podium heeft hij zich genesteld in de Amsterdamse boekhandel Athenaeum, dependance Roeterseiland. Gezeten op de bank met een hond aan zijn voeten, tegenover gespreksleider Thomas Heerma van Voss, zit een kalme en verlegen man. Paolo praat zachtjes en enigszins timide in de microfoon. Voor iemand die gewend is om maanden of soms zelfs jaren in eenzaamheid te vertoeven, is een zaal vol met enthousiaste fans een grote overgang. Gedurende het gesprek ontspant hij zich en maakt zelfs een paar grapjes. Hij zal een kleine maand in Amsterdam verblijven. De voertaal is Engels.
Paolo: ‘Ik heb wiskunde gestudeerd en werkte in een grote stad. Maar toen ik in contact kwam met het werk van Thoreau, een Amerikaanse filosoof en schrijver uit de 19e eeuw, besloot ik het roer totaal om te gooien. Thoreau had zich twee jaar teruggetrokken in de natuur en had daarover een boek geschreven, “Walden, or Life in the Woods”. Ik was dusdanig van dat boek onder de indruk dat ik besloot om me ook een tijd uit het drukke leven terug te trekken. In 2008 heb ik me voor twee jaar in de Noord-Italiaanse bergen verschanst. Aanvankelijk helemaal niet met het idee om een boek te schrijven. Om mijn naasten op de hoogte te houden hoe het met me ging, ben ik een soort blog gaan schrijven, een journaal, een soort verslaglegging van mijn eenzaamheid. Dit ook in navolging van een Franse schrijver die over zijn verblijf in Siberië een prachtig boek schreef, in journaal vorm, wat mij ook zeker heeft geïnspireerd. Uiteindelijk zijn die blogs de basis geworden van mijn boek. In het Italiaans zeg je “diario”, maar de bergbewoners vonden het meer een Rambo-boek. [noot: Sylvester Stallone speelde diverse films een ex-militair, Rambo is zijn naam, die overleeft in de jungle en in zijn eentje een hele reeks vijanden uitschakelt].
Wat voor mij belangrijk was bij het schrijven was de vreugde van allerlei dingen ontdekken en die met nieuwe woorden benoemen. Zoals een kind steeds nieuwe woorden leert. Voor mij is het belangrijkste thema in mijn boeken de transformatie en de revolutie in je persoonlijke leven. Dat is de rode draad in mijn werk. Vóór mijn eenzame periode in de bergen schreef ik alleen over meisjes en vrouwen. Over mannen schrijven vond ik vroeger te moeilijk. Dat betekende namelijk dat ik over mijn vader moest schrijven. Dat was niet makkelijk voor me. Dat vermeed ik. Ik had een moeilijke relatie met hem. Als jonge schrijver moet je eerst leren schrijven. Ik ben begonnen met korte verhalen te schrijven. Die waren mijn leerschool. Pas daar in de bergen was ik er klaar voor om over mijn vader te schrijven, over vriendschap en over wat het was om een man te zijn. Ik maakte in de bergen vriendschap met iemand die daar vandaan kwam. Een stoere vent met wie ik op een gegeven moment samen een huis ging bouwen. Bruno in het boek is op hem gebaseerd.
Aangezien ik een echte stadsjongen ben, lukte dat huis niet zo. Ik besloot maar een huis te bouwen in mijn boek. Dat was gemakkelijker voor mij. Je moet doen waar je goed in bent: ik kan schrijven, niet huizen bouwen. Als schrijver neem je bepaalde autobiografische momenten die je samenvoegt met je dromen. Die mix is interessant. Plekken waar je je thuis voelt, zijn erg belangrijk. Als je naar de vriendschap tussen de twee mannen uit mijn boek kijkt, zie je dat hun verbondenheid stoelt op die plek in de bergen waar ze zich beide erg prettig voelen. Hun karakters lijken ook sterk op elkaar. Ze zijn liever samen bezig met dingen te doen dan om met elkaar te praten. Ze bouwen samen een huis, ze gaan samen vissen en zitten gewoon in stilte bij elkaar. Als ik over die personen nadenk, lijkt het bijna alsof ik een stelletje beschrijf. Die mate van intimiteit lijkt daarop. Sommige lezers maken daaruit op dat ze homo zijn. Ik weet niet of dat zo is. Ik vind het ook niet nodig om daar een label op te plakken, om dat zo plat te definiëren. De vergelijking met het boek (en de film) Brokeback Mountain van Annie Prouix is snel gemaakt. Het leuke van dat boek was dat die cowboy’s alleen in de bergen een relatie met elkaar hadden. Waren ze terug in het dal dan betekende dat een terugkeer naar hun gewone, dagelijkse leven.’
Op de vraag of het niet vreselijk eenzaam was, al die tijd in de bergen antwoordde Paolo dat de eerste weken dat zeker waren, maar dat die eenzaamheid veranderde.
Paolo: ‘Er kwam iets anders voor in de plaats. Je kwam als het ware in relatie met een verschillende manier van leven. Wilde dieren, de natuur en al die geluiden brachten een ander soort gevoel. Het was vol met leven overal om je heen. Ik ben niet het type dat met bomen gaat praten, nee. De wilde dieren waren praktisch nooit te zien. ’s Ochtends zag je in de sneeuw hun afdrukken overal rondom de hut, maar meer niet. Maar je voelt dat leven om je heen. Het eerste dier dat ik daar zag was een vos. Daarna een konijn. De eenzaamheid ging nooit helemaal over, maar het veranderde, werd dragelijk. Boeken helpen je ook. Wanneer je een goed boek leest, voel je je niet meer alleen. Boeken zijn goed gezelschap. Ik zit nu op een etage in het centrum van Amsterdam. Maar ook in de drukte van een grote stad (ik heb een tijdje in New York gewoond) kun je je eenzaam voelen. Voorlopig ben ik nog niet uitgeschreven over de bergen. Mijn volgende boek zal gaan over vrouwen in de bergen. Die zijn nog onderbelicht gebleven in mijn boeken die zich daar afspelen.’
Na afloop van het interessante gesprek kon iedereen de boeken kopen en laten signeren. Een fijn initiatief van boekhandel Athenaeum en uitgeverij De Bezige Bij.
Roelant de By – Vliegende reporter van De Perfecte Buren.
Charles vond De acht bergen ‘subliem’ en deelde vijf sterren uit. Lees HIER zijn recensie.
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
