[Recensie] Een toneelstudent gaat met zijn vriendin samenwonen in Amsterdam. Tijdens het uitpakken van de dozen denkt hij na over zijn afstudeervoorstelling, maar hoe dichter het moment nadert waarop hij moet presteren, hoe sterker de verlamming en de apathie toeslaan.
Verderop in de stad ligt een vrouw dood in bed. Ze vraagt zich af waarom niemand haar heeft gevonden. En waarom ligt ze met haar hoofd bij het voeteneinde?
Mislukte dromen
Ogenschijnlijk zijn er geen overeenkomsten tussen de student en de vrouw, tot blijkt dat mislukte dromen en de daarbij horende eenzaamheid hun levens beheersen.
Herinneringen aan het levenloze is een ontroerende roman die de grenzen van de verbeelding opzoekt. Het is een ontluisterend verhaal over de onzichtbare inwoners van een stad. Of beter: over de mensen die we liever niet zien.
In dit boek volgt Cox het leven (of niet leven) van 2 mensen. Michiel, een toneelstudent en B., een overleden vrouw, die pas na tien jaar wordt gevonden. Het lijkt alsof beide niets met elkaar te maken hebben. Niets is minder waar.
Anoniem
Beide leiden ze een anoniem leven, worden ze niet gezien of niet opgemerkt. Michiel wordt zelfs door zijn docent gekleineerd en vindt zijn plek niet, ondanks zijn grote ambities. Hij wordt geraakt door het bericht van B. die pas na tien jaar is gevonden en hij (h)erkent de eenzaamheid en de mislukte dromen.
Ik vond vooral de stukken waarin B. aan het woord komt geweldig. Ze is overleden maar geestelijk nog aanwezig. Al haar zintuigen doen het nog alleen kan ze niet meer bewegen. Ze denkt na, reflecteert en is zich bewust van haar omgeving, verleden en heden…Ze piekert over haar relatie met haar dochter en mijmert over haar dromen. En dat op een schitterende manier. Geen enkele zin verveelde.
Misschien is de link tussen beide personages niet meteen duidelijk en de verhaallijn van Michiel minder boeiend maar B. maakt dit boek meer dan de moeite waard om te lezen! Pluim voor de krachtige no nonsens stijl van de schrijver!
—
Eerder verschenen op Boekensite Gent
