Het verhaal is spannend en wordt geregeld door de intimiteit van diepe vriendschappen hartverwarmend.
[Recensie] Vijfhonderdentweeënvijftig bladzijden van pure spanning, seksuele aantrekkingskracht en horror heeft de grande dame van romantische thrillers, Karen Rose ons weer geleverd. Dit boek uit de stal van Uitgeverij De Fontein is een stuk groter en dikker dan zijn voorganger Tel tot tien. De zilveren reliëfletters die de naam van Karen Rose spellen en de dieppaarse achtergrond doen me watertanden. Ik kan niet wachten om dit boek open te slaan.
Rose begint meteen heel sterk. De held, Thomas Thorne, is zeventien als hij dankzij een beurs op een prestigieuze school zit. De tiener van 1,90m die de langste en sterkste van de klas is, heet dan nog Tommy White. Een achternaam die hij haat en van zijn verachtelijke stiefvader is. Tommy is te wit voor zijn buurt en familie en te zwart voor een rijke witte school, dankzij de Samoaanse achtergrond van zijn biologische vader die te vroeg is gestorven. Zijn moeder is zodanig in de greep van zijn stiefvader dat ze geen goede moeder meer is voor de tiener. De enige die hem begrijpt, is zijn High School-liefje, Sherri. Sommige leraren hebben sympathie voor hun atletisch- en academisch sterke leerling, maar zijn bang voor de directeur en zijn hielen likkende houding naar de rijksten van de stad toe.
Tommy is onterecht van school gestuurd door de directeur nadat hij door de rijke bullebak Richard Linden en zijn maatjes in elkaar geslagen is. Iedereen weet dat Tommy dit is overkomen omdat hij een eveneens arme, met een beurs studerende, leerlinge redde uit de grijpgrage handen van Richard. Maar Richards vader is een van de rijkste en invloedrijkste mannen van de staat en de kansloze Tommy is de pineut. Naast dat de directeur een lafaard is, is hij een sadistische machtswellusteling. Hij kijkt neer op de arme studenten die dankzij een beurs zijn school ‘bezoedelen’. Hij houdt Tommy’s enige emotioneel waardevolle bezit, een gitaar, gegijzeld. De gitaar is het enige wat Tommy van zijn vader heeft en daarom besluit hij ‘s avonds in te breken op school om zijn eigendom op te halen. Sherri gaat mee. Wat zij op school aantreffen, maakt de tieners bang, maar toch doen ze hun best om de situatie te redden. Tommy wordt gearresteerd. Zijn moeder en stiefvader laten hem als een baksteen vallen. Dan leert Tommy dat er toch nog mensen zijn die in hem geloven. Dit thema komt door het hele boek voor. Familie is niet alleen van eigen vlees en bloed. 19 jaar later is Tommy die zich nu (Thomas) Thorne noemt succesvol advocaat, geslaagd ondernemer en filantroop.
In alle onschuld is het zevende boek in de ‘Baltimore’- serie en de hoofdpersonen uit de eerdere boeken zijn zijn vrienden en dragen hem een warm hart toe. Ondanks de terugkerende karakters is dit boek erg goed als standalone te lezen. Dit is mijn eerste verhaal dat ik lees uit deze serie, maar dat hinderde mijn leesplezier niet. De ‘Chicago’- en ‘Minneapolis’ – series heb ik wel op volgorde gelezen. Tot mijn grote verbazing (en stiekeme plezier) komen twee mensen uit de ‘Chicago’-serie in dit verhaal voor en wordt een derde genoemd.
Geprobeerd wordt om Thorne in de val te lokken en hem en zijn reputatie kapot te maken door hem op te laten draaien voor een moord die hij niet heeft gepleegd. Dankzij beste vriendin en collega Gwyn wordt dit complot in eerste instantie verijdeld. Maar de man die Thorne zo haat, laat het er niet bij zitten en probeert Thorne via zijn vrienden te raken. We lezen het verhaal vanuit de perspectieven van Thorne, Gwyn en de bad guy. Daardoor weet ik al snel wat het motief is en sta ik perplex van de wrok en extreme slechtheid van deze man. Als mooie tegenstelling kan Thorne rekenen op zijn vrienden en hij weet niet waaraan hij dat te danken heeft. Hij is zo beschadigd door zijn jeugd, dat hij niet snapt dat karma hem beloont voor zijn goedheid. De vriendschappen die beschreven worden, vormen de charme van dit verhaal en doen mij verlangen naar mijn vrienden.
Knap en slim als Thorne is, durft hij zijn jarenlange verliefdheid op Gwyn niet op te biechten. Maar door de omstandigheden is hij gedwongen dat toch te doen. Gwyn heeft jaren geleden (boek 1: Van mij alleen) een vreselijke tijd meegemaakt; ze voelt zich te beschadigd en vindt zich het geluk en de liefde niet waard. Gelukkig komt ze gauw tot het besef dat Thorne de man voor en van haar is. De gepassioneerde vrijscènes laten hierover geen misverstanden bestaan.
Anders dan de andere boeken van Karen Rose denk ik al gauw te weten wie achter het complot zit. Maar is dat wel zo? Is de moord het werk van een zogenaamde copycat-killer of van de moordenaar van toen? De spanning stijgt als ik niet meer weet wat te geloven. Hoe meer Thorne zijn onschuld probeert te bewijzen samen met Gwyn en zijn vrienden te beschermen, des te meer we over zijn jeugd en de mensen van toen te weten krijgen. Rose weet weer heel goed maatschappelijke misstanden aan de kaak te stellen die als een rode draad door het verhaal lopen.
Ik verveel me geen enkel moment en de tweede nacht van lezen eindigt pas om half drie ‘s nachts als ik het boek met een diepe zucht dicht sla. In alle onschuld lijkt zo moeiteloos door Rose uit haar mouwen geschud te zijn. Het verhaal is spannend en wordt geregeld door de intimiteit van diepe vriendschappen hartverwarmend. Van de erotische slaapkamerscènes kreeg ik rode oortjes, maar deze passen goed in de verhaallijn. Nu móet ik de eerste zes delen van de serie lezen. Rose maakt ook dit keer weer haar naam en reputatie waar. Een mooie 3½ sterren voor alweer een must-have voor je nog-te-lezen-lijst.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
