Een inval-prins voor dag en nacht
[Recensie] Hm, een verhaal over een prins. Waar hebben we dat meer gelezen? Nou, in stripverhalen, kasteelromans, sprookjes, op streamingsdiensten, in de bioscoop, science fiction verhalen. Kortom: OVERAL!! Aan die prins/jonkvrouw-epossen valt toch niets origineels meer toe te voegen?
Tiny Fisscher en Coen Hamelink denken daar anders over. En inderdaad, de tekeningen van Hamelink springen er al meteen uit door hun Rembrandtesque lichtinval. Het lijken scenes uit een tekenfilm; stills van een mooie, zachte wereld met allerlei vriendelijke knuffels bezaaid. De lakeien hebben nuffige puntneuzen die, zoals het hoort, een beetje omhoog wijzen. Een staart in hun haar ook; de linkerhand strak achter de rug gevouwen en de rechterhand in een waterpas zuivere hoek onder het dienblad, waarop een krant en een kop thee rimpelloos meelopen met de lakei die de krant ’s ochtends komt brengen.
Ondanks die exquise service maakt Prins Thijn niet de indruk blij te zijn. Hij is klaar met praatjes houden, handen schudden, vriendelijk knikken, doen alsof. Hij voelt zich niet lekker. Maar de lakei telt zijn polsslag en diagnosticeert: ‘Geen koorts. Hup, opstaan, niets aan de hand.’
“Woede kroop vanuit Thijns tenen omhoog.
Niets aan de hand? Niets aan de hand?
Praatjes houden, handen schudden,
Vriendelijk knikken, doen alsof:
DÁT WAS ER AAN DE HAND! ”
Het is klontjesklaar: de prins is niet happy. Hij zet een advertentie: PRINS zoekt PRINS, maar wel tijdelijk.
Er komen kandidaten, en de prins mag kiezen. Hoe hij dat doet, waarom, met wie en hoezo lees je in dit zowel illustratiesublieme- als tekstjuweeltjes-boek.
Halen dat boek en direct voorlezen aan je peuter, dat is het enige wat je te doen staat.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
