“Ik ga naar het Rusthuis voor Gepensioneerde Hondenpensionhouders”
Binkie woont in het Hondenhotel. Daar kiezen mensen die graag een hondje willen, er eentje uit. Helaas wordt Binkie nooit gekozen. Sjakie met drie poten wel, Tesla die hard blaft wel en Pollewop die klein en wit en pluizig is wel. Maar dan hoort Binkie dat het Hondenhotel gaat sluiten! Het Hondenhotel wordt de Kattenbak, vol krabbende katers, wat nu?
Huisdier
Een prachtig verhaal van Barbara de Wolf over een asiel waar honden gekozen worden. Het laat jonge kinderen beseffen hoe het voor het dier kan zijn in een asiel en hoe fijn het is wanneer er naar je omgekeken wordt. En dat je niet allerlei speciale eigenschappen hoeft te hebben, om belangrijk te zijn.
Gelukkig komt het goed met Binkie en vind je vrijwel altijd een passend plekje, een plekje waar je thuishoort. Binkie leert zichzelf waarderen.
Heb jij een huisdier of ken je iemand met een huisdier? Een mooi onderwerp om het samen eens over te hebben!
Humor
De prenten in Een heel gewoon hondje zijn prachtig gemaakt door Bette Westera. Elke prent is een collage, opgebouwd vanuit teken-, knip- en plakwerk. De prenten zitten vol humor en prachtige details. Dat begint al bij de honden die uitgekozen worden en hoe ze matchen bij de baasjes waarmee ze mee gaan. De hondjes en hun baasjes hebben veel overeenkomsten. Het Hondenhotel wordt als een flatgebouw weergegeven en de baas van het Hondenhotel is een lieve, oude vrouw met een grappige rollator.
Wanneer de dozen gepakt worden voor het Rusthuis voor Gepensioneerde Hondenpensionhouders, zien we Binkie in een doos zitten. Het liefst gaat hij mee. De angst voor de krabbende katers wordt prachtig tot leven gewekt in de prenten. En ook het laatste schutblad waarbij we daadwerkelijk al deze krabbende katers zien, maakt indruk.
Een mooi boek met een fijne boodschap, iedereen is bijzonder en mag er zijn!
Leefragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
