De eeuwige strijd tussen goed en kwaad
Het bijzondere aan het tweede deel van In de ban van de ring trilogie De Twee Torens is, dat het vanuit drie perspectieven verteld wordt. Eerst volg je Aragorn, Legolas en Gimli, daarna de hobbits Merijn en Pepijn en als laatste het andere hobbitduo Frodo en Sam. Aan de ene kant leest dit prettig omdat je helemaal in het verhaal op kunt gaan, maar tegelijkertijd vraag je je constant af wat er met de andere personages gebeurt.
Begint waar het eindigt
Het begin van De Twee Torens is een wereld van verschil in vergelijking met zijn voorganger De Reisgenoten. De verschuiving in toon en tempo van de twee verhalen zijn duidelijk aanwezig: de eerste hoofdstukken van De Reisgenoten waren vredig en grappig. Het ging nog over De Gouw en het vrolijke Hobbit volk. Maar De Twee Torens begint zijn verhaal met het onafgemaakte gevecht waarmee De Reisgenoten eindigt. De beschrijving tijdens het gevecht met de orks gaat in een rap tempo van rust naar actie, maar is gedurende het hele stuk gedetailleerd beschreven. De overgang van het eerste naar het tweede boek zorgt echter voor lezersvragen zoals “Wacht waar zijn we ook alweer…? Wie is wie? Wat gebeurt er?” Vragen die niet meteen door Tolkien beantwoord worden. Voor het eerst neemt Tolkien niet volledig de tijd om de situatie aan de lezer uit te leggen. Het feit dat Tolkien niet even een korte samenvatting geeft van het eerste boek laat zien dat hij inderdaad In de ban van de Ring schreef met de gedachte dat het één boek werd. Het was de keuze van de uitgevers om het boek op te delen in drie stukken. Gelukkig hoef je niet tegen dit probleem aan te lopen wanneer je een exemplaar hebt dat de drie delen als geheel bevat. Dan kun je gewoon lekker doorlezen.
Vervolgstap
Na het gevecht biedt het gesprek tussen Aragorn, Legolas en Gimli een verademing, een moment van bezinning na alles wat er gebeurd is. De discussie tussen Aragorn Legolas en Gimli over de vervolgstap toont hun verschillende omgang met tegenslagen, ondanks hun gedeelde doel: Frodo begeleiden naar Mordor om De Ene Ring te vernietigen. Maar waar Frodo tijdens het gevecht naartoe gevlucht is weten ze niet. Ook zijn de twee Hobbits Pepijn en Merijn nergens te bekennen. Wel kunnen ze raden dat Sam met Frodo mee is, een geruststellende gedachte. Uiteindelijk besluiten ze dat Merijn en Pepijn redden nu hun prioriteit is.
Meerdere verhaallijnen
De verhaallijnen in Rohan, Helmsdiepte, Fangorn en Mordor bieden elk een unieke kleur aan het boek. De wendingen in deze verhaallijnen, zoals ontmoetingen met oude en (on)bekenden, de strijd bij Helmsdiepte en de dunne lijn tussen goed en kwaad, voegen verdieping toe aan het geheel.
Een van de weinige minpunten van De Twee Torens is de traagheid waarin de reis van Pepijn en Merijn verloopt: hoewel hun perspectief rijk is aan humor en bijzondere personages, is het tempo vooral in het woud van Fangorn erg sloom.
Zware reis
Het laatste deel, gericht op Frodo en Sam, belicht de zowel emotioneel als fysiek zware reis naar Mordor. De complexiteit van Gollum’s karakter en de groeiende wanhoop van Frodo en Sam komen allemaal samen in een onverwacht en aangrijpend einde dat lezers met verbijstering achterlaat. De Twee Torens houdt je tijdens alle drie de verhaallijnen in zijn greep. Ondanks dat het perspectief van Pepijn en Merijn iets meer tempo had mogen hebben, doet De Twee Torens niet ten onder aan het eerste deel. Helemaal met het schokkende einde ben je sprakeloos en verwonderd wanneer het boek uit is. De Twee Torens zit bomvol spanning, humor, fantasie en de strijd tussen goed en kwaad is sterker aanwezig in Midden-aarde dan ooit tevoren.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
