Een spannende thriller met verschillende verhaallijnen
Het was lang stil rond Unni Lindell maar nu is een nieuw boek van haar verschenen, de eerste in een serie. Unni Lindell woont en werkt in Noorwegen en wordt de Noorse ‘queen of crime’ genoemd. Veel thrillerliefhebbers kennen haar van de serie rond Cato Isaksen. Een aantal van Lindells boeken is ook verfilmd.
De hoofdpersoon in deze serie is Lydia Winther, die door iedereen Sneeuw wordt genoemd. Een bijnaam die haar overleden broer haar gegeven heeft. Lydia is net afgestudeerd aan de politieacademie en wordt niet echt voor vol aangezien. Marit Nilsen is haar collega die haar vooral wijst op de regels en de protocollen. Intuïtie wordt niet gewaardeerd.
Papier
De negentienjarige Sonja is alleen thuis om in eenzaamheid en rust te studeren voor haar herexamens. Zij zorgt voor de tuin van de buren. Op een avond hoort Sonja vreemde geluiden en lijkt of het kelderraam is afgeplakt met papier. Als ze probeert in het huis te kijken, ziet ze een vaag iemand achter het keukenraam. Ze doet een melding bij de politie. Sneeuw en Marit komen kijken, maar ontdekken niets verdachts. Door Sneeuws intuïtie zit het haar niet lekker en daarom kan ze het toch niet helemaal loslaten. Omdat Sonja niet als vermist is opgegeven, is er echter geen politiezaak waar ze aan kan werken. Sneeuw kan niet anders dan zich storten op een oude verdwijningszaak, een cold case. Een recente vondst van een lichaam brengt de cold case weer tot leven. Hoe Unni Lindell deze verhaallijnen bij elkaar brengt, mag je zelf lezen.
Het lege huis heeft verschillende verhaallijnen die door ieder hoofdstuk heen lopen. Dit brengt diepe lagen in het boek die allemaal bij elkaar komen aan het einde van het boek. Wat ook knap is dat het boek een echt einde heeft, maar er toch nog wat losse draadjes zijn die maken dat je wilt weten hoe het verder gaat. Dat betekent wachten op een nieuw deel uit de serie.
In het begin moet je er door de verschillende verhaallijnen wel echt even inkomen, maar ben je daar eenmaal daar doorheen, is het stoppen met lezen lastig. De schrijfstijl is prettig en de hoofdstukken zijn kort. Soms bestaat een hoofdstuk uit maar drie alinea’s die elk een van de verhaallijnen beschrijven. Je leert Sneeuw goed kennen in dit eerste boek en in de loop van dit boek wordt steeds meer duidelijk over haar verleden. Haar persoonlijke ontwikkeling wordt goed vormgegeven, je wil die ontwikkeling blijven volgen.
—
Eerder verschenen op Boekencast
